De zoekactie op de begraafplaats in het Limburgse Heugem naar de in 1993 spoorloos verdwenen Tanja Groen (18) uit Schagen heeft niets opgeleverd. In al die jaren is er nooit ook maar één spoor meer gevonden, nadat ze om middernacht alleen wegfietste van de studentensociëteit in Maastricht naar haar appartement in het acht kilometer verder gelegen Gronsveld. Wel dook steeds één naam op: Wim S. uit Geldrop. Het gerucht over dat ze in een graf zou zijn gedumpt is ook niet nieuw en had jaren geleden ook al te maken met diezelfde nog niet zo heel lang geleden overleden Wim S. te maken. Een reconstructie.
In de nacht van dinsdag 31 augustus op woensdag 1 september 1993 verdwijnt studente Tanja Groen (18) uit Schagen spoorloos. In 2020 zet de politie haar zaak op de coldcasekalender, nadat er in het najaar van 2019 een tip was binnengekomen. Ze zou die nacht in een vers gedolven graf op de begraafplaats in Heugem zijn gedumpt. Dat is in de buurt van haar fietsroute. Op woensdag 22 januari 2020 houdt de politie de hele dag een zoekactie, maar tot frustratie van velen – vooral haar ouders – wordt er niets gevonden.
“De vrouw moet op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn,” zei de beruchte Amerikaanse seriemoordenaar Ted Bundy. Waarschijnlijk wás Tanja in op het verkeerde moment op de verkeerde plek, al weet niemand precies waar. Medestudenten zagen haar even over twaalf uur aan het eind van de Herbenusstraat in het centrum van Maastricht rechtsaf slaan, de Capucijnenstraat in. Daarna lijkt ze van de aardbodem verdwenen. Zoekacties met speurhonden en een helikopter, door studenten opgehangen affiches, door heel Maastricht, in Gronsveld en zelfs in België en Duitsland, leverden geen enkele bruikbare tip op. Alles wijst erop dat Tanja Groen ‘s nachts op weg naar huis het slachtoffer is geworden van een misdrijf.
Wichelroede
Meteen al was er de vrees dat ze een ‘klassiek geval’ zou worden en dat haar naam in de komende jaren steeds zou terugkeren op de lijst met spoorloos verdwenen personen. Dat is inderdaad gebeurd en in de afgelopen 26 jaar is er nog geen enkele aanwijzing boven water gekomen. Afgezien van een fiets die zeven jaar geleden op aanwijzing van een wichelroedeloper is gevonden. De fiets lag in de Maas, op een logische plek langs de route richting Gronsveld, maar bleek niet die van Tanja.
Dinsdag 31 augustus 1993 was voor Tanja Groen een normale dag. Ze begon te wennen aan het Limburgse studentenleven. Per 1 augustus had ze een kamer gehuurd bij de familie Houten in ‘het Kasteel’ aan de Rijksweg in Gronsveld. De familie Houten had recent appartementen gemaakt van de voormalige stallen van de kasteelboerderij vlak naast de kerk. Behalve Tanja woonde er nog een student. Dat Gronsveld, toch op een behoorlijke fietsafstand van Maastricht, bij studenten in de picture kwam als woonplaats, had alles te maken met de kamernood in de Limburgse Maasstad. Er waren zelfs studenten die hun toevlucht over de grens hadden gezocht, in Duitsland of België.
“Het is een enge, levensgevaarlijke weg,” zeiden studentes over de route van Maastricht naar Gronsveld. Vooral het ontbreken van straatlantaarns maakte een nachtelijke fietstocht tot een bang avontuur. Op zondagavond 29 augustus waren twee medestudentes uit Gronsveld Tanja voorbijgefietst en hadden ze haar aangeboden in het vervolg samen met hen mee te fietsen. Waarom Tanja op dinsdagavond rond twaalf uur toch alleen in het donker wegfietste, werd door de studenten verklaard als een combinatie van naïviteit en angst om anderen tot last te zijn. “Als ze dat had gewild, had ze zeker met anderen terug kunnen fietsen. Natuurlijk betreuren we het ontzettend dat dat niet gebeurd is, maar je kunt het iemand niet opdringen.”
Op de bewuste dinsdag was ze ‘s morgens uit Gronsveld vertrokken voor introductielessen op de universiteit, aan het eind van de middag was ze tegen vijf uur terug op haar kamer. Daar heeft ze gegeten; om goed zeven uur fietste ze naar de sociëteit van Circumflex in de Herbenusstraat, voor de zogenaamde ‘terugkom avond’.
Paniek
Het duurde enige tijd voor ze werd gemist. Het waren medestudenten die in de volgende dagen Tanja misten op college. Pas op vrijdag ging er een telefoontje naar het ouderlijk huis in Schagen. Ze zou vrijdag naar huis gaan, het vermoeden was dat ze ziek was geworden en eerder was vertrokken. Toen duidelijk werd dat ze niet in Schagen was, brak er onmiddellijk paniek uit. Haar ouders reisden meteen op zaterdag al naar Maastricht. De politie zette een grootscheepse zoekactie op touw. Eerst is gezocht in een plantsoen in de buurt van de Herbenusstraat. Later concentreerde men zich meer op de mogelijke routes naar Gronsveld.
Tanja woonde er nog te kort om al een voor een vaste route te hebben gekozen. In elk geval moest ze de Maas over en daarvoor komen twee bruggen in aanmerking: de Sint Servaasbrug en de John F. Kennedybrug. Geen enge bruggen, je kunt er niet zomaar in het water vallen, daar moet je echt wat voor doen. De zoekacties met speurhonden en helikopters leverden geen enkel aanknopingspunt en dreggen in de Maas was zinloos. Als ze al in het water was gevallen, zou ze allang zijn gevonden.
Als Tanja de overkant van de Maas heeft gehaald – wat allerminst vaststaat – kan ze door Randwijck zijn gefietst. Dat is een afgelegen gebied aan de overkant van de Maas. Daar hadden zich recent enkele gevallen van aanranding voorgedaan, maar geen verkrachting. Naast tamelijk afgelegen gebieden rond Gronsveld behoorde ook het terrein van het grote woonwagencentrum Vinkenslag, op een steenworp afstand van Gronsveld, tot de terreinen die met behulp van de helikopter zijn onderzocht, al was er volgens de politie geen enkele aanleiding te veronderstellen dat dit er iets mee te maken had: als er problemen waren op het kamp, ging dat altijd om onderlinge onenigheid.
Paragnosten
In de loop der jaren zijn er heel wat tips nagetrokken, ook van paragnosten; er zijn verdachten genoemd, maar nooit was er ook maar één enkel concreet aanknopingspunt. Toen in België de zaak met Marc Dutroux speelde is er gekeken naar een mogelijk verband. Tanja’s ouders reisden op verzoek van de Rijkswacht naar Charleroi om daar op het politiebureau te kijken of er misschien kledingstukken van Tanja tussen stapels uitgestalde spullen lagen, die in drie woningen van Dutroux in beslag waren genomen. Ze hebben alles uiterst nauwgezet bekeken. Er waren ook oorbelletjes en kettinkjes bij, maar niets van Tanja.
Eind augustus 2012 werd er een nieuwe zoekactie gehouden naar de zwartgeverfde damesfiets van Tanja Groen. Een week lang dregden duikers een deel van de Maas af. Aanvankelijk vergeefs. Uiteindelijk werd er een fiets gevonden, maar ook dit leverde niks op.
DE KILLER VAN LAPPEGAT: RIENJA, HENNY, ANNY EN TANJA?
“Je opa is een moordenaar!,” roepen de kinderen op school tegen de kleinkinderen van Wim S. (geboren 1938). Zijn dochter wordt op de markt uitgescholden en zijn vrouw durft zich amper in het openbaar te vertonen. In het Brabantse Geldrop is iedereen het erover eens: Wim S. is een slechterik, en hij heeft minstens drie vrouwen vermoord en misschien nog wel veel meer. De Killer van Lappegat(de carnavalsnaam voor het textieldorp) is veroordeeld voor de moord op Rienja Shewpersadsingh (35) uit Eindhoven en is in gevangenschap overleden.
Op woensdag 5 mei 1993 verdwijnt de knappe Hindoestaans Surinaamse Rienja spoorloos. Uit onderzoek blijkt dat zij om vijf uur is ‘uitgeklokt’ bij haar werkgever, Mora Snacks in Veldhoven. Het laatste contact dat haar kennissen zich herinneren is met de vriend van een zus van haar. Hij zag haar ‘s avonds om 22.20 uur voor het laatst voor haar woning in de Van Egmondstraat, samen met een man in een grote donkerkleurige auto. Die man bleek Wim S. te zijn, een oud-collega van de snackfabriek. Het tweetal werd later op de avond nog gesignaleerd in het uitgaansleven van Valkenswaard.
Donkere auto
Rienja had in haar leven veel problemen, maar de laatste tijd ging het weer veel beter. Ze maakte deel uit van een projectgroep ‘begeleid wonen’, ze was aan het afkicken van een drugsverslaving. Ze was moeder van twee zoons (17 en 14) met wie ze een goed contact had. Toen een week na de verdwijning officieel aangifte van vermissing werd gedaan, gingen er bij de Eindhovense recherche heel wat belletjes rinkelen, vooral toen bleek dat een huisgenote van Rienja repte over een kennis van Rienja, een zeker Wim S., die Rienja kende van haar werk bij Mora en die haar enige tijd geleden ook had geholpen bij de verhuizing. Het signalement van ‘de man in de donkere auto’ blijkt overeen te komen met dat van Wim S., bepaald geen onbekende van de politie. Twee keer eerder al had de politie hem op de korrel in verband met spoorloze verdwijningen van vrouwen, beide keren moesten ze hem laten gaan omdat de lijken niet werden gevonden.
Dit artikel lees je gratis. Je kunt onderaan het artikel wel een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven publiceren
Op 6 juli 1993 wordt Wim S. gearresteerd, maar hij ontkent dat hij Rienja op die vijfde mei heeft gezien. Na drie dagen wordt hij vrijgelaten. Het technisch onderzoek gaat verder. In de auto van Wim S. zijn bloedsporen aangetroffen, die na DNA-onderzoek van Rienja blijken te zijn. Wim wordt opnieuw gearresteerd. Er is ook een getuigeverklaring van een vriendin van Rienja, die haar op de avond van 5 mei bij Wim S. in de auto heeft zien zitten. Rienja riep nog ‘hoi’ tegen haar vriendin, maar toen werd het portier dichtgetrokken. Later op de avond werden Rienja en de man gesignaleerd in een café in Valkenswaard. De eigenaar van dat café en zijn vrouw kenden Wim uit de tijd dat ze zelf ook in Geldrop woonden. Daarna verdween Rienja spoorloos. Ondanks deze verklaringen, is het bewijs niet rond te krijgen. Zonder lijk geen bewijs.
Opgegraven
Tijdens het maandenlange voorarrest blijft Wim S. hardnekkig ontkennen. Uitputtende zoekacties van de politie naar het lijk leveren niets op, met als gevolg dat Wim S. op 26 november weer wordt vrijgelaten. Niet voor lang: op woensdag 1 december wordt hij voor de derde keer gearresteerd. De dag ervoor waren de stoffelijke resten van Rienja opgegraven, in een bosperceel aan de Locht, tussen Eersel en Veldhoven. Het lijk was gevonden door jagers die een deel van een mensenvoet zagen. Het was blootgewoeld, vermoedelijk door dieren. Omdat de grond was bevroren kon het lijk niet meteen worden geborgen. Pas nadat over de vindplaats een tent was geplaatst en de bodem was verwarmd met kachels kon het worden opgegraven. In de vroege woensdagochtend constateren rechercheurs dat het om Rienja gaat. Meteen gaat het bevel uit Wim S. aan te houden. Uit de sectie blijkt dat Rienja is gewurgd.
Twee keer eerder werd Wim S. verdacht van moord, op twee jonge vrouwen die nog altijd spoorloos zijn. In de zaak van de spoorloze verdwijning van de 23-jarige Anny van der Groen-Heyligers, in 1966, wordt de dan 27-jarige Wim S. voor het eerst als potentiële dader genoemd. Op woensdagmiddag 30 november verdween Anny uit haar flat aan de Boutenslaan in Eindhoven. Ze verkeerde in een ernstige huwelijkscrisis, het enige dat haar op de been hield was haar 14 maanden oude baby, waar ze bijna ziekelijk voor zorgde. Het had er alle schijn van dat ze overhaast was vertrokken, met de bedoeling snel terug te keren. Haar baby lag gewoon in de wieg toen haar man aan het eind van de middag thuiskwam. Ondanks het koude weer had ze geen jas meegenomen, ook geen geld of paspoort. Een meisje dat een kamer bij de familie Van der Groen huurde weet dat Anny om half twee nog thuis was, daarna is ze door niemand meer gesignaleerd. Diezelfde huurster lichtte de politie in over het feit dat er in de dagen voor de vermissing een aantal keren een man in huis was geweest, officieel om als loodgieter wat klusjes te doen. Hoe dit contact precies tot stand was gekomen, is niet bekend, evenmin of de relatie uitsluitend uit kluswerk bestond. Duidelijk werd in ieder geval dat Wim S. de bewuste ‘loodgieter’ was geweest.
Ruim acht jaar later wordt Wim S. opnieuw door de politie gehoord in verband met het spoorloos verdwijnen van een jonge vrouw, de 15-jarige Henny Maas uit Geldrop. Ze kwam uit een weinig harmonieus gezin. Haar vader was latent homofiel, moeder was als opvoedster ongeschikt. Er waren voortdurend botsingen met de kinderen, niet in het minst met de 15-jarige puber Henny. Na een aanvaring met moeder, op dinsdagavond 18 februari 1975, liep Henny boos van huis weg. Ze was van plan de nacht door te brengen in het KAJ-gebouw achter de Ter Borghstraat, dichtbij de woning van de familie S., waar ze wel eens over de vloer kwam. Het gebouw was kort daarvoor in brand gestoken en was niet veel meer dan een bouwval. Henny is die nacht of avond wel in dat gebouwtje geweest. Twee schoolvrienden vonden de volgende ochtend een briefje van Henny, waarin stond dat ze naar Wim S. zou gaan. Henny zelf was er niet meer. De jongens belden ‘s morgens vroeg bij Wim aan. Of hij Henny had gezien. Maar Wim zei van niks te weten.
Een politieman die destijds bij deze zaak was betrokken, oud-rechercheur Ad van Oosterhout, kan zich de gebeurtenissen nog levendig voor de geest halen: het zit hem nog steeds dwars dat de zaak niet is opgelost. Van Oosterhout: “Wim S. is aangehouden; we zagen een duidelijk verband met de verdwijning van Anny Heyligers, maar we hebben het niet rond kunnen krijgen. Ook al omdat er ook dit keer geen lijk was.” Een paar dagen na de vermissing van Henny Maas was er opnieuw brand in het KAJ-gebouw. In het televisieprogramma Deadline vertelde Van Oosterhout dat Wim S. hiervan werd verdacht. De bedoeling zou dan geweest zijn eventuele sporen van een misdrijf uit te wissen.
Dat de politie de verdenking tegen Wim S. inzake de verdwijning van Henny Maas zeer serieus nam, blijkt ook uit het feit dat, toen de Ter Borghstraat in de jaren tachtig werd gerenoveerd en ook het huis van de familie S. tegen de vlakte ging, de politie de grond onder en nabij de woning uitputtend heeft afgegraven, op zoek naar stoffelijke resten van Henny Maas. Er is niets gevonden.
Anny, Henny en Rienja. Drie vrouwen met de nodige problemen, drie vrouwen die Wim S. kenden en op de dag van hun verdwijning met hem werden gesignaleerd. Ze hadden ook uiterlijk overeenkomsten: knappe, donkere vrouwen. Net als Tanja.
In 2012 kwam naar buiten dat Wim S. ten tijde van de verdwijning van Tanja Groen op een camping in Valkenburg stond, zo’n tien kilometer van Gronsveld. Dezelfde camping waar ook Tanja met haar ouders heeft gestaan. Bovendien zou hij tegenover een medegevangene hebben bekend dat hij iets met de verdwijning van Tanja te maken had gehad, maar toen de politie hem daarover ondervroeg ontkende hij.
Waardeer dit artikel!
De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.