Op zondag 8 oktober 2009 om 10.00 uur komt uit een woning aan de Kloosterstraat in het centrum van het Limburgse dorpje Urmond een naakte jonge vrouw gestrompeld, met een keukenmes in haar borst. Na tweehonderd meter valt ze neer op het grasveld voor de Martinuskerk aan de Grotestraat. Ze is drie keer gestoken met een mes. De politie is snel ter plaatse en laat direct weten dat het vermoedelijk gaat om een zelfdoding.
Vanaf het begin is er twijfel: wat was de rol van haar vriend Mart S.(22)? Het zelfmoordscenario is niet uitgesloten, maar het is meer dan verbazingwekkend hoe snel de politie het dossier sloot en hoe justitie er alles aan doet om nieuw onderzoek tegen te houden.
Is Mart S., de vriend van Eline Melters (23) slachtoffer van hysterische familieleden die niet kunnen verkroppen dat hun dochter en zus zichzelf van het leven heeft beroofd, of heeft hij er daadwerkelijk op een of andere manier de hand in gehad? Feit is dat er veel onduidelijkheid is over de gang van zaken rond de dood van Eline Melters. Zoveel en zo serieus dat het gerechtshof in Den Bosch in november 2017 verordonneerde dat justitie in Maastricht de zaak moet heropenen. Twee jaar later is daar nog niets van te merken. Reden voor de familie om opnieuw aan de bel te trekken.
Bloedsporen
De familie, met name zus Nadia, wil antwoord op een hele serie voor de hand liggende vragen. Vriend Mart was thuis toen dit zich afspeelde. Hij zou zich uit angst hebben opgesloten in de wc. Volgens Eline’s familie zaten zijn kleren onder het bloed. Hij had een diepe jaap in zijn hand, maar op de wc zijn geen bloedsporen gevonden. Door het hele huis verspreid werden messen aangetroffen. Eline had afweerwonden op haar hele lichaam. Haar hond was gewond. Had Eline gedaan, zei Mart, maar de familie kan niet geloven dat Eline haar honden iets zou aandoen.
Feit is dat de politie het onderzoek zo snel heeft gesloten, dat op veel vragen geen antwoord meer kan worden gevonden. Op sommige misschien nog wel en dat was voldoende reden voor het gerechtshof om nader onderzoek te gelasten. Dat had heel wat moeite, geld en tijd gekost. Al jaren financieren de familieleden de strijd voor gerechtigheid zelf. Duizenden euro’s zijn besteed aan het aanspannen van procedures en onderzoeken ook.
Schokkende ontdekking
In 2015 is via een advocaat vergeefs geprobeerd om het politieonderzoek te heropenen. De familie geeft niet op en schakelt in 2017 de Amsterdamse advocaat Wendy van Egmond in, die met een zogenaamde artikel-12-procedure probeert de rechtbank te dwingen het onderzoek te heropenen. Dat lukt, maar daarna wordt het akelig stil.
In 2018 werkt Van Egmond mee aan het SBS6-programma Moord of zelfmoord, met journalist Kees van der Spek. Daarin vertelt ze dat ze meteen na bestudering van het dossier “een schokkende ontdekking” deed: in het dossier is gemanipuleerd met het sectierapport. De eerste conclusie van patholoog-anatoom Frank van der Goot was niet eenduidig. Hij gaf twee mogelijkheden: “Aangaande het zelf toedienen van dergelijk letsel en het nadien nog afleggen van circa 200 meter het volgende: dergelijk letsel kan zondermeer zelf worden toegebracht, hetgeen toebrengen door iemand anders beslist niet uitsluit.” Het ‘beslist niet’ is onderstreept.
De officier van justitie maakt hiervan: “Sectie wees uit dat het om zelfmoord ging en dat nooit van buitenaf geweld had kunnen worden toegebracht gezien de verwonding slachtoffer.”
Met als resultaat dat Mart S., die even was aangehouden als verdachte, meteen was vrijgelaten. Een medewerker van Frank van der Goot legt in het programma uit dat de conclusie in feite was dat het slachtoffer het letsel zelf kan hebben toegebracht, maar dat het heel goed mogelijk is dat het door iemand anders is gedaan en dat dit andere scenario “meer aannemelijk” is. Maar om daar met enige zekerheid meer over te kunnen zeggen, moet er meer onderzoek plaatsvinden.
Dit artikel lees je gratis. Je kunt onderaan het artikel wel een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven publiceren
Eline had meer verwondingen dan alleen de drie messteken. Ook aan haar vingers zaten wonden. Volgens haar vriend waren die ontstaan toen hij had geprobeerd haar het mes uit handen te trekken, maar volgens de onderzoekers kan het ook een afweerreactie zijn geweest.
Opmerkelijk is dat de politie twee uur na de dood van Eline via een woordvoerster op de radio al meldde dat de politie ervan uitging dat het om zelfmoord gaat.
Hemeltergend
Inmiddels, twee jaar na de opdracht van het gerechtshof voor nader onderzoek, zet de familie de zaak opnieuw op de kaart. De familie wordt pro deo bijgestaan door de advocaten Wendy van Egmond en Sébas Diekstra. Zij noemen het ‘hemeltergend’ dat het Openbaar Ministerie nog altijd niet tot vervolging is overgegaan nadat het gerechtshof dat op 28 november 2017 heeft bevolen.
In een interview met het Algemeen Dagblad zeggen ze: “Het heeft er alle schijn van dat het OM de rechtsgang frustreert nadat zij door het gerechtshof op de vingers is getikt vanwege het seponeren van de zaak. Vanaf het begin af aan heeft het OM niet open willen staan voor een ander scenario dan dat van een zelfdoding. Zelfs na het ondubbelzinnige vervolgingsbevel van het hof lijkt men die lijn onverstoorbaar voort te zetten.”
Zus Nadia vertelt dat ze zich meteen na Eline’s dood hebben voorgenomen niet te rusten tot ze de waarheid zouden weten. “Als Eline op deze manier zelfmoord zou hebben gepleegd, zou ze wel heel erg in de war moeten zijn. Maar niemand in haar omgeving kan vertellen dat ze in grote psychische nood verkeerde, niemand kan zich voorstellen dat ze dit zou doen.”
De familie heeft moeite met de houding van Eline’s vriend, die nooit iets van zich liet horen. De familie moest vechten om wat van Eline’s spullen terug te krijgen. Toen het programma Het Zesde Zintuig aan de zaak wilde besteden, spande hij een proces aan om dat te voorkomen.
Het is nog onbekend wanneer justitie de zaak in behandeling gaat nemen.
DE WONDERE WEGEN VAN HET OPENBAAR MINISTERIE MAASTRICHT
“Ik heb de zaak van dat meisje in Urmond goed gevolgd. Ik heb de kranten gelezen en ik heb alles opgezocht op internet. Mijn indruk is dat er bij het Openbaar Ministerie in Maastricht iemand in bescherming wordt genomen.”
Zegt oud-bankdirecteur Wil Storms. Hij heeft na zijn werkzame carrière bij de bank jarenlang gewerkt voor Slachtofferhulp en kwam in die hoedanigheid geregeld in contact met het Openbaar Ministerie en de rechtbank in Maastricht. “De gang van zaken met dat meisje doet me heel erg denken aan een zaak die ik daar heb gedaan. Dat ging om een bejaarde man die het slachtoffer was geworden van een oplichter. Dat dossier bleef maar in de la liggen bij de parket-secretaris.”
Het slachtoffer van de fraude had aangifte gedaan, er was proces-verbaal opgemaakt.
Storms: “Het ging om een grote fraude van meer dan tweehonderdduizend euro. Door een zogenaamd financieel adviseur. Het slachtoffer bleef de rechtbank bellen, maar er gebeurde niks. De zaak kwam niet op de rol. Hij meldde zich na twee jaar bij Slachtofferhulp waar ik toen werkte als vrijwilliger.
Ik ben de rechtbank gaan bellen. De man had een proces-verbaalnummer van de politie gekregen, dus zo moeilijk kon het niet zijn. Maar bij de rechtbank konden ze het niet vinden. Er werkte bij de rechtbank iemand die ik goed kende. Die heb ik privé gebeld en gevraagd: ‘Kun jij me dat eens uitzoeken?’ Dat duurde wel drie weken, maar toen had hij het gevonden. Het proces-verbaal, de hele aangifte, lag onder in de la bij de parket-secretaris. Die moest de zaak op de rol zetten, maar die deed dat niet.”
De parket-secretaris is ene meneer Pieters.
Storms: “In oktober heb ik die meneer Pieters gebeld. Hij zei: ‘Vóór kerstmis staat-ie op de rol.’ In januari stond het nog niet op de rol. Heb ik hem weer gebeld. Toen kwam hij met smoesjes: ‘Hij had wel meer te doen.’ Ja, toen dacht ik: dat zal wel. Ik zei: ‘Dan neem ik maatregelen.’ Ik ben brieven gaan schrijven naar de hoofdofficier van justitie in Maastricht. Dat was Roger Bos. Die reageerde niet. Toen heb ik via die man die ik kende van de rechtbank wat adressen gekregen en heb ik een brief gestuurd naar diegene die gaat over de eventuele fraudes bij de rechtbank. Daar kreeg ik ook geen antwoord op.”
Vervolgens schrijft hij weer brieven aan Roger Bos, maar die reageert nergens op.
Storms: “Op 10 januari 2013 heb ik een brief gestuurd naar Fred Teeven, de toenmalige staatssecretaris van justitie. Binnen tien dagen had ik antwoord. Degene die ik bij de rechtbank goed kende belde me op en zei: ‘Wil, wat heb jij gedaan? De hele rechtbank staat op zijn kop! Je wordt dan en dan uitgenodigd. De dag ervoor komt minister Opstelten bij de justitie in Maastricht op bezoek, de dag erna ben jij uitgenodigd. De rode loper die ze voor Opstelten uitleggen, die blijft voor jou ook liggen!”
Storms gaat op audiëntie bij het Openbaar Ministerie.
Storms: “Ik hoefde me niet eens te legitimeren. Niks, niks, niks. Mijn komst was bekend. Ik werd in een hele nette kamer ontvangen, met koffie. Ik had het slachtoffer bij me, dat was die man van in de tachtig. Komt de dienstdoende officier van justitie, Martin Scharenborg, met een vrouwelijke juriste. Dat vond ik merkwaardig. Ik had zelf in het verleden heel veel voorbesprekingen gedaan met officieren van justitie in verband met zittingen. En die waren altijd alleen. Dus het was voor mij heel vreemd dat hij iemand bij zich had. Hij begon meteen met het verhaal van: waarschijnlijk zou de zaak geseponeerd worden, de zaak was te oud. Toen zei ik: ‘Meneer Scharenborg, dat vind ik heel prettig, want dan zijn we zo klaar dan ga ik deze kamer uit en hiernaast is de kamer van de klachten, dan ga ik daar naartoe en hou ik mijn handen op en dan zeg ik: mag ik twee ton beuren?’ Hij kreeg een hele rooie kop en toen zei hij: ‘Ik kruip voor u door het zand om de zaak behandeld te krijgen.’”
Er komt inderdaad een oproep.
Storms: “Ik ben naar de rechtbank gegaan en toen zei de rechter: ‘Ik kan de zaak niet behandelen, de dagvaarding is te laat de deur uitgegaan.’ Ik had met Scharenborg afgesproken dat we elkaar na de zitting in de hal zouden treffen. Dus hij kwam naar me toe. Ik zei: ‘Hoe kun je zulke geintjes uithalen? Te laat versturen, terwijl je weet wat er aan de hand is in deze zaak. Waar Fred Teeven bij betrokken is waar jullie al een heleboel gedonder om hebben gehad. Ik moet nu weer een jaar wachten totdat ie weer op de rol staat?’ ‘Ja,’ zei hij, ‘ik kan er niks aan doen.’ Ik zeg: ‘Ik wel!’”
Storms stuurt een brief naar het college van procureurs-generaal.
Storms: “Toen had ik de zaak binnen drie maanden voor de rechter. De adviseur is veroordeeld. Ik heb een klacht ingediend bij de rechtbank en we hebben later ook een financiële vergoeding gekregen omdat die zaak op deze manier behandeld was, dat verdiende geen schoonheidsprijs.”
Volgens Storms heeft hoofdofficier van justitie Roger Bos strafoverplaatsing gehad naar het Caribisch gebied. Of dat alleen met deze zaak te maken had, is uiteraard niet bekend en officieel wordt het meestal gebracht als promotie, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Feit is dat Roger Bos in juni 2017 wordt voorgedragen als procureur-generaal van Curaçao, Sint Maarten, Bonaire, Sint Eustatius en Saba.
Storms: “Daar wil geen mens naartoe, uit het openbaar ministerie. Mijn boodschap is: mensen moeten zelf een klacht indienen als er zoiets aan de hand is. Bij voorkeur naar de minister. En daar het hele verhaal uit de doeken doen en als het niet tot een oplossing komt, zeggen dat ze gaan proberen Kamervragen te laten stellen. Want ze zijn doodsbang voor die dingen. Dat dit soort zaken in de openbaarheid komen. Je moet voet bij stuk houden en niet bang zijn om mensen op hun tenen te trappen.”
Waardeer dit artikel!
De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.