In mei 1993 is de Belgische Danny Leclère (34), alias Dokter XTC, officieel voortvluchtig in Nederland. Zijn compagnons Jan Femer en Mink Kok hebben er alle belang bij hem uit handen van de politie te houden en brengen hem onder op verschillende schuiladressen in Amsterdam en omgeving. Ook hebben ze twee bodyguards voor hem geregeld, die hem als het even kan 24 uur per dag in het oog moeten houden.

Danny neemt het zelf allemaal niet zo heel serieus en gaat als het zo uitkomt gerust een hamburger eten op de boulevard in Scheveningen, of knoopt een praatje aan met een willekeurige voorbijganger als hij een ommetje maakt. Zulks tot woede van Jan en Mink, die geen risico willen lopen met hun gouden kip. Leclère heeft miljoenen voor hen – en zichzelf – verdiend, ze willen zo weinig mogelijk risico lopen. Een week eerder hebben ze hem nog flink de wacht aangezegd en ‘de regels’ uitgelegd waar hij zich aan moet houden. En hij mag niet zonder zijn beschermers de deur uit.

Op donderdag 20 mei, Hemelvaartsdag, loopt alles vanaf het begin anders. Zijn begeleiders hadden hem normaal gesproken op moeten pikken toen hij zijn schuiladres – een etage in de Daniël Defoelaan in de Venserpolder in Amsterdam – verliet. Daar had hij de nacht doorgebracht en hij had zijn Rotterdamse vriendin Karin uitgezwaaid, die naar Antwerpen ging. Maar dit keer geen spoor van Jules Jie en Rudy van Efferen. Verslapen? Ook Mink Kok en Jan Femer kloppen niet aan, dus besluit hij zelf in de Fiat Croma te stappen om naar het laboratorium te gaan waar zijn medewerkers bezig zijn met het maken van xtc volgens een nieuwe formule.

Nonchalant

Leclère is op zijn hoede. De verstandhouding met Jan en Mink is verre van optimaal omdat ze vinden dat hij veel te nonchalant is. Als hij om zes uur oprit S113 neemt naar de ring van Amsterdam, wordt hij vanuit een achteropkomende auto onder vuur genomen. De schutter schiet eerst een band aan flarden en mikt dan op het raam aan de bestuurderskant. De auto begint te slingeren, Leclère kan geen kant meer uit. Hij zit nog achter het stuur als de moordenaar met een automatisch geweer een kogelregen op hem afvuurt. Hij is op slag dood.

Eigenlijk heeft het nog best lang geduurd voor hij definitief tegen de lamp liep. Het begon met een proces-verbaal uit Duitsland dat in 1988 op het bureau van de Belgische rechercheurs Jackie en Jos belandde. Het was een uitvoerige verklaring van een Duitse matroos die was aangeworven voor de mijnenveger Pegasus, voor een transport van Marokko naar Noord-Europa. Toen hij in Portugal aanmonsterde, zou hij niet hebben geweten dat er drugs zouden worden gesmokkeld. Na de reis klapte hij uit de school omdat hij niets met dit alles te maken wilde hebben. Behalve de bemanning – de kapitein en de matrozen – was ook nog een van de opdrachtgevers aan boord geweest, lazen de rechercheurs. Het ging om een arts uit hun contreien, Hasselt. De naam van deze Belg ontbrak. De matroos had van de mannen aan boord ook gehoord dat de Pegasus was aangekocht via een rederij in Antwerpen. Bij dat bedrijf zouden de bazen ook nog andere schepen hebben aangeschaft.

Snuffelen

De rechercheurs gingen aan het snuffelen en stuitten op een bericht over een groepje Belgen dat in Joegoslavië in opspraak was geraakt. Een van hen bleek de arts Danny Leclère uit Hasselt, de vermoedelijke opdrachtgever van de Duitse matroos. De Belgische justitie toonde niet veel animo, maar een onderzoeksrechter steunde de agenten, die toestemming kregen Leclère te observeren. Dat deden ze in hun eigen privéauto’s, met hun kinderen op de achterbank, om minder op te vallen. Ze stelden vast dat hij geregeld met sporttassen naar Antwerpen reed om buitenlandse valuta om te wisselen. Intussen waren ze op zoek naar de Pegasus. Ze leefden als Belgische politie toen nog ‘in de tijd van pijl en boog’: het was op alle fronten improviseren.

Straaljagers

Om Leclère en zijn smokkelboten te traceren, kregen ze steun van de Franse marine, die met straaljagers de zee voor de Franse kust in de gaten hield. De Belgische en de Nederlandse marine voeren met een fregat op de Noordzee om uit te kijken naar het smokkelschip. De Pegasus lag op dat moment in Portugal. De hasj moest nog worden opgehaald. Er werd meestal ingeladen op zee voor de kust van Ceuta, een Spaanse enclave in Marokko.

Nadat de hasj vanaf de kust met kleine bootjes was afgeleverd bij de – in internationale wateren dobberende – mijnenveger, zette deze koers richting Europa. Op 21 september 1989 was de Pegasus terug in Portugal en voer naar het noorden. Voor welk land de lading was bedoeld, was nog ongewis. Het plaatsen van een peilzender kon niet omdat een mijnenveger is gemaakt van niet-magnetisch materiaal. Het smokkelschip kon dus alleen via de satelliet worden gevolgd.

Voor de kust van Frankrijk waren ze de Pegasus ineens kwijt. Voelden ze nattigheid? Dankzij een oplettende Belgische schipper die de kustwacht had ingelicht over een incident op de Noordzee, voor de kust van Schotland, komt de Pegasus weer in beeld. De schipper vond het gek dat er ’s nachts een boot voer zonder boeglichten. Hij had kennelijk een rondje om Engeland en Schotland had gemaakt om zo via de Noordzee weer koers naar België te zetten.

Mijnenveger

Op 3 november 1989 kreeg het Nederlandse fregat de Jan van Brakel de Pegasus in het vizier en maande die de bevelhebber om te stoppen, maar het schip, met een Duitse kapitein aan het roer, voer door. Er volgden waarschuwingsschoten en de mijnenjager zette nog een tandje bij. Die boot was uitgerust met twee motoren van 2400 pk en kon een topsnelheid halen van vijftig kilometer per uur. Maar de Nederlandse marine en ook het Belgische fregat Westdiep stoomden op en die hele operatie werd ook nog eens ondersteund met Viking-helikopters in de lucht. Uiteindelijk lukte het de mariniers om de Pegasus te enteren. Vanuit de helikopters werden Duitse politieambtenaren aan boord gezet om de bemanning te kunnen arresteren.

James Bond

Alles werd gefilmd. “Het leek wel James Bond,” zeggen de Belgische rechercheurs. De Duitse kapitein en de matrozen sloegen meteen door en wezen Leclère en Louis Dobbels aan als de  organisatoren van de smokkel. De Pegasus had een deel van zijn lading gedropt voor de Schotse kust. Leclère zou daar hebben gepost om de vaatjes met softdrugs aan land te brengen. In het geënterde schip trof de politie nog 1.750 kilo hasj aan.

Een van de aangehouden Duitse matrozen had aids en vertelde aan de politie dat hij van dokter Leclère zelf 800.000 frank had gekregen om zich te laten behandelen in een speciale kliniek. De Pegasus had in totaal zeker zestig transporten uit Marokko opgehaald. Leclère werd vier dagen na de militaire operatie aangehouden. De politie had een tip gekregen dat hij van plan was 100 miljoen Britse ponden om te ruilen voor Belgische franken. Na enige hapering wisten ze hem te overmeesteren. In zijn Mercedes-Benz s500 – een auto van meer dan een ton – lag onder een matje in de kofferbak een weggestopt velletje papier met een chemische formule waarmee je xtc kunt maken.

Van ‘de dokter’ loopt het spoor naar ‘de oliemannetjes’. Zijn nieuwe vrienden Mink Kok en Jan Femer. In de media waren hun namen in die tijd niet bekend, in het milieu werden ze gevreesd. Ze werkten samen met de wat oudere Stanley Hillis, die zijn carrière was begonnen als een slimme bankrover die na elke aanhouding telkens had weten te ontsnappen. Voor hen was Leclère de man met de chemische wonderformule voor partypillen, waarmee grote winsten vielen te behalen. De arts wist bovendien aan grondstoffen te komen. Er moesten wel nieuwe laboratoria worden opgericht.

In Amsterdam ontfermden Mink Kok en Jan Femer zich dagelijks over Leclère en regelden extra lijfwachten voor hem: Jules Jie en Rudy van Efferen. Leclère  leek zich echter niet al te veel zorgen te maken als hij een bezoek moest brengen aan de laboratoria of de schuren waar de grondstoffen werden gemengd. Maar Femer en Kok wilden geen risico lopen. Ook zijzelf weken als het ware niet meer van zijn zijde.

In het paasweekend van 10 april 1993 wordt in Alkmaar drugshandelaar Jaap van der Heiden geliquideerd, door een explosief dat in een tasje aan de voordeur was gehangen. De aanslag kwam uit de groep waar Leclère mee samenwerkte: Hillis, Kok, Femer en kornuiten.Voor Leclère was dat een eye-opener: hij besefte in wat voor kringen hij verzeild was geraakt. Er was een grens overschreden, die hij nooit had willen passeren. Hij vond het verschrikkelijk, was er kapot van en kon zijn gevoelens hierover niet voor zich houden. Tegen zijn vriendin Karin vertelde hij dat Mink Kok en Jan Femer een man hadden opgeblazen.

Zij kon zich dat niet voorstellen: “Vooral Mink Kok, die ik wel had ontmoet, was altijd zo’n nette man.” Maar toen Karin daarna een keer mee was met Danny naar het Chinese restaurant North Garden, waar hij werkoverleg had met het duo, hoorde ze ook zelf de mannen erover spreken. Volgens haar schepte bij die gelegenheid in ieder geval Jan Femer op over deze gruweldaad. Beeldend had hij verteld hoe Van der Heiden na de klap van de bom zwaargewond neerviel. Voor Leclère was het een zwaarwegende reden om nog sneller uit het crimineleleven te stappen dan hij al van plan was. Want wat zou de bende met hem doen als ze zijn xtc-recepten niet meer nodig hadden? Zouden ze hem dan ook opruimen? Voorlopig kon hij nog geen kant op: voor een nieuw leven in Indonesië, waar hij zich veilig waande, moest hij eerst de benodigde miljoenen in handen zien te krijgen.

De sfeer werd er onderling niet beter op. Leclère merkte dat Hillis, Kok en Femer hem steeds minder vertrouwden. Hij had vooral moeite met Jan Femer en diens grote mond: naar zijn idee bemoeide die zich teveel met het productieproces: wilde hij de kunst afkijken? Leclère maakte bij hem thuis ruzie met Mink Kok en Stanley Hillis over deze situatie. Hij vond dat ze Femer tot de orde moesten roepen, maar die dachten er anders over. Achter de deur van de slaapkamer was Karin getuige van deze ruzie van Danny met zijn zakenpartners. De dagelijkse begeleiding viel Leclère ook steeds zwaarder. Hij had het gevoel dat hij geen stap meer kon verzetten zonder zijn bodyguards Jules Jie of Rudy van Efferen; het leek er inmiddels meer op dat ze hem bewaakten. En als zij er niet waren, hijgden Kok en Femer zelf in zijn nek.

DE MAN OP DE PARKEERPLAATS

Enkele dagen voor zijn dood Leclère mot gehad met Mink Kok over een man op de parkeerplaats met wie Leclère in gesprek was geweest. Een toevallige passant, of was er meer aan de hand? Vooral Jan Femer bleef achterdochtig. Misschien stelde de bende hem op de proef en wilden ze hem ‘als verrader’ betrappen op een vermeende afspraak met de politie?

In 2007 spreekt Marian Husken Mink Kok over deze ontmoeting van Leclère met de onbekende man op het parkeerterrein in de Venserpolder. Als iemand daar meer over zou kunnen weten, was hij het. Kok: “Leclère heeft het me niet verteld en ik heb het niet gevraagd. Jan was erg boos over het voorval en ik heb er een lang gesprek over gehad met Danny. Hij moest toch een beetje oppassen voor zijn veiligheid, want hij was voortvluchtig en wij hielpen hem erbij. Ik had vooraf toen hij naar ons toekwam met hem afgesproken dat hij zich aan bepaalde regels moest houden.”

Volgens Kok had Leclère begrip voor zijn argumenten. “Daarmee was wat mij betreft de kous af. Dat was een van de laatste keren dat ik Danny in levenden lijve heb gezien.” Volgens hem was Leclère “een nachtmerrie voor een beschermings- of beveiligingsman.” Hij ging volgens Kok gewoon met zijn vriendin een hamburger eten bij de McDonalds aan de boulevard in Scheveningen. Hij trok zich nergens wat van aan, hoewel hij op de vlucht was voor justitie.

Nachtmerrie

Kok: “Ruudje en Jan Femer klaagden tegen mij over hem. Wij hadden de regeling dat wij zijn vriendinnen zouden ophalen. Hij had er een aantal min of meer gelijktijdig.” Zijnde: een Dominicaanse met haar op de tanden, een Indische uit Montfoort, een lieverd met wie hij een kind had; een Belgische die volgens mij zijn vrouw was en een Rotterdamse die we Cleopatra noemden, vanwege haar kapsel. En hij had ook nog een Spaanse die hij had ontmoet op een sportschool, toen hij in 1992 een paar maanden in Marbella was.”

(c) Deze reportage is gebaseerd op het boek Dokter XTC van Marian Husken, uitgeverij Balans

Waardeer dit artikel!

De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.

Hans van Zon, geboren op 6 maart 1941 in Utrecht, overleden op 11 mei 1998, was de bekendste seriemoordenaar van Nederland in de vorige eeuw. De nog jonge latere journaliste Loes Leeman (‘Tros Vermist’) leerde hem al kennen in de zomer van 1965. Heel veel later kwam ze weer in contact met hem en ontstond er een bizarre verhouding met hem en zijn toenmalige vrouw. Ze schreef er een boek over.

“Ik leerde Hans van Zon kennen in de zomer van 1965. Hij hokte samen met een vrouw op een bovenetage aan de Leidseweg in Utrecht. Ik woonde met mijn ouders om de hoek in een van de straatjes achter de Rijksmunt. Hans was 24, in mijn ogen al een oude man. Zijn haar kamde hij, net als mijn vader deed, strak naar achteren. Het glom van de brillantine. Hij droeg driedelige kostuums, een stropdas en glimmende puntschoenen. Mijn vriendjes droegen witte spijkerpakken en hadden beatlehaar, een wereld van verschil. Maar ik vond Hans, met zijn felblauwe ogen en brutale glimlach, een knappe vent en werd verliefd op hem. Met zijn donkere zonnebril en een sigaret nonchalant in zijn mondhoek hangend, leek hij wel wat op een gangster uit de film. Heel spannend.”

Schrijft Loes Leeman in het boek Jarretels voor een seriemoordenaar. Ze mag mee voor een ritje op zijn scooter. “Ik sloeg mijn armen stevig om zijn middel en drukte me dicht tegen hem aan. Wat voelde ik me veilig bij mijn ridder achterop zijn stalen ros!”

Met kerst 1967 is de moeder van Loes het Utrechts Nieuwsblad aan het lezen en roept ze: “Dat is me ook wat! Die keurige Hans van Zon van hier om de hoek is gearresteerd voor moord!”

Na de roofoverval op een weduwe in de Haverstraat had hij in drie dagen tijd vier moorden bekend. Haar moeder had “eigenlijk altijd al een misdadige glans in zijn ogen gezien.”

Op 12 december had Hans geprobeerd Elisabeth Woortmeijer (66) met een loden pijp de schedel in te slaan. Hij was er met haar spaargeld vandoor, maar de weduwe overleefde en wees de jonge vriend van een van haar vroegere minnaars aan. Die minnaar was de beruchte Utrechtse crimineel Nol Rietbergen, alias Ouwe Nol.

Gedrogeerd

De eerste moord was op zijn Amsterdamse vriendin Coby van der Voort, in april 1967. Hij had haar gedrogeerd, de hersenen ingeslagen en bewerkt met een mes. Haar lichaam werd een paar dagen na de moord gevonden. Hans bleef buiten beeld.

In mei werd Jan Donse (80) van feestwarenwinkel Cupido in Utrecht vermoord, na een ‘gouden tip’ van Ouwe Nol. Hans leek een alibi te hebben, maar na de overval op weduwe Woortmeijer zette de politie hem de duimschroeven aan en bekende hij. Ook dat hij tussen 29 april en 13 december 1967 drie moorden had gepleegd, inclusief die op een melkboer in Heeswijk. Verder werd hem de moord op de Rotterdamse Elly Hagers, gepleegd in 1964, ten laste gelegd. Het meest schokkende voor het publiek was dat hij een ‘klassieke seriemoordenaar’ was: iemand die moorden pleegt om te moorden. Hij wordt na een geruchtmakend proces veroordeeld tot levenslang, maar twintig jaar later, in 1986, komt hij al in aanmerking voor gratie.

Stiekem

Loes Leeman studeert in die tijd af aan de School voor de Journalistiek in Utrecht en besluit Hans te benaderen voor haar eindverslag over de ‘Terbeschikkingstelling van de Regering’ en het nut ervan. Er volgen tal van telefoongesprekken, maar om het te gebruiken als afstudeerproject is het te kort dag. Maar als ze even later als redacteur werkt aan tv-programma’s lijkt een persoonlijke audio-opname van een seriemoordenaar haar boeiend en wellicht is hij bereid wat te vertellen over delicten. “We maakten een afspraak voor de opname via de telefoon. Hoewel ik stiekem al vele opnamen van Hans had gemaakt, kondigde ik deze keer officieel aan, dat ik het gesprek op band ging opnemen. Ik wilde zijn toestemming, om het te gebruiken voor publiciteitsdoeleinden.”

In de eerste gesprekken gedraagt Hans zich “dwingend en grof. Na de eerste aftastende vragen begon Hans me letterlijk de kleren van het lijf te vragen: ‘Wat heb je aan? Hou je van sexy lingerie? Zit je lekker met jezelf te spelen?’

Ik schrok van zijn vragen. Hij werd wel heel snel intiem.”

Enige tijd later komt het tot een persoonlijke afspraak. Hij haalt haar op met zijn auto. “Goedkeurend gleed zijn blik langs mijn lichaam. Er ging een rilling door me heen. ‘Dag meidje,’ begroette hij me breed lachend. We omhelsden elkaar. Zijn sjofele uiterlijk schokte me. Niets was er over van de boomlange, in driedelig pak gestoken jongeman uit 1965. Geen enkele gelijkenis met de hevig tegenstribbelende verdachte, die door parketwachters het gerechtshof werd uitgedragen. Geen spoor van de galante slechterik uit een spaghettiwestern, waarvoor ik als vijftienjarige viel. Wat ik voor me zag was een pafferige, op onzekere benen zwaaiende, corpulente grijsaard, jaren ouder lijkend dan de 48 jaar die hij telde.”

Jarretels

Hij ruikt onaangenaam, niettemin komt het tot een vervolgafspraak. “Hans streelde mijn haar, hij was in een filosofische bui. ‘Weet je wat ik graag zou willen? Dat je jarretels draagt op mijn begrafenis.’ Ik vond het een bizar verzoek. Daar had hij toch niets aan als hij dood was? ‘Ik vind het geil. Dat stukje dij net boven de rand van je kousen. Het idee dat je ze dan draagt, windt me op. Doe je het?’”

De politie denkt dat Hans veel meer nog onopgeloste op zijn geweten heeft, maar daar is geen bewijs voor gevonden. “Anders lag het met de moord op de Rotterdamse Elly Hagers. Over haar had Hans slechts één keer met me gepraat tijdens onze nachtelijke telefoongesprekken. Ik herinnerde me dat hij boos sprak.”

Samen met Hans bezoekt Loes de verschillende plaatsen delict. Op een avond zitten ze samen in zijn auto. “Plotsklaps bespeurde ik een vreemde lucht in de auto. Behalve de zweem van alcohol en zweet die om hem heen hing, rook ik nog iets goors. De indringende geur van een wild dier. Ik bezocht ooit een tentoonstelling genaamd ‘De Neus’ waar je door een gat in een soort kijkdoos de geur kon opsnuiven van de vroege Middeleeuwen. Die stank leek op de geur rond Hans. Armoe, modder, rottende kadavers, de pest. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat zijn weke, witte handen klam waren geworden van het zweet. Zijn gezicht zag bleek, maar zijn eerder door drank troebel geworden dronkenmansogen waren nu staalblauw en kil. Een moordenaarsblik!”

Sherryglas

Ze rijden naar een boerderijtje met een hoop zooi in de voortuin. Hier woont hij met zijn vrouw Riet, in het dorp Wirdum. Ze is op dat moment niet thuis, maar als ze de volgende morgen van de buurman hoort dat Hans daar met ‘een vreemde vrouw’ is geweest, is de boot aan. Hans had haar nooit verteld dat hij zo vaak telefonisch contact had gehad met Loes. Ze had hem een sherryglas naar zijn hoofd gegooid en geroepen: “Die verdomde journaliste uit Utrecht is levensgevaarlijk.”

Kort daarna spreken Riet en Loes elkaar. Riet vertelt hoe het contact met Hans tot stand is gekomen. Ze wist niet wat Hans had misdaan toen ze in de observatiekliniek kwam werken waar hij was opgenomen. Ze was 28 jaar en raakte verliefd. “Op een gegeven moment wist ik het zeker, Hans was voor mij de ware. We praatten tijdens mijn dienst met elkaar via zijn celdeur. Hij zei naar me te verlangen en ik liet hem door het luikje mijn borsten betasten. We hielden lange intieme fluistergesprekken. Ik viel als een blok voor deze man die zo diep wist door te dringen in mijn gevoelswereld.”

Nachtdienst

Tijdens een nachtdienst bezoekt ze hem. “Toen ik zijn celdeur opende en bij hem binnentrad, was dat voor mij een daad om hem te bewijzen dat ik hem geloofde. Dat hij geen seksueel contact met me zou hebben. Buiten een mislukte poging van mijn rijschoolhouder had ik nog nooit gemeenschap gehad met een man. Ik heb me later gerealiseerd dat op dat moment ‘niet neuken’ een grote daad voor Hans was. Hij tilde me op zijn bed en ging op me liggen. Hij kuste me en legde z’n hoofd in mijn schoot, heel stil. Na even zei ik: ‘Je moet me nu laten gaan’. En ik vertrok.’”

De relatie bleef niet onopgemerkt. Als ze erover praat met de forensisch psychiater van Hans, zegt die: “Dat is misdadig, een man die jaren vastzit. Als je zover gaat, had hem dan ook laten neuken.”

Riet zette alles op het spel: haar baan en haar reputatie, ze raakte alles kwijt; haar familie was teleurgesteld en vrienden wilden niets meer met haar te maken hebben.

Verstikkend

Nadat Hans in de Van Mesdagkliniek in Groningen werd geplaatst, ging Riet in de buurt wonen om gemakkelijker bij hem op bezoek te kunnen. Na zijn vrijlating werd het zwaar. Hij greep vaak naar de fles en legde enorm veel beslag op Riet. Zijn verstikkende aanwezigheid was voor haar reden om een baantje buitenshuis te nemen.

Riet heeft jaren haar best gedaan om Hans te doorgronden, maar dat lukte niet: “Ik kan geen deel hebben aan de ervaring van anderen-doden en wat dit in jezelf vernielt. Slechts vermoeden, inschatten en beredeneren.”

Dat was wel wat Loes juist wilde weten: waarom Hans moest moorden en wat dat in hem had vernield. Aan iets intiems met hem wilde ze helemaal niet denken. “Je hebt hem toch maar opgegeild,” concludeerde Riet koel.

In de jaren negentig werkt Loes Leeman voor Deadline, een misdaadprogramma met Jaap Jongbloed en Peter R. de Vries. Ze regelt een exclusief interview met Hans van Zon. Op de redactie vermaakt hij zich kostelijk en vertelt smakelijke anekdotes over grote misdadigers met wie hij gedetineerd had gezeten.

HUWELIJKSNACHT IN DE GEVANGENIS

Hans van Zon en Riet trouwden in de gevangenis. Zonder gasten of familieleden. Het personeel kreeg de gelegenheid het bruidspaar te feliciteren. Het bruiloftsmaal bestond uit gele vla in plastic bakjes. Hans en zijn kersverse vrouw mochten die avond gebruik maken van de studeerkamer van de directeur: “We lagen op het tapijt, onder zijn bureau te vrijen,” herinnerde Riet zich. “In een hoekje zat de chef de clinique bij kaarslicht een boek te lezen. We mochten twee uur samenzijn en toen moest ik vertrekken. Dat was onze huwelijksnacht.”

IN BED MET HANS EN RIET

Als de contacten tussen Loe Leeman en Hans van Zon en diens vrouw Riet nauwer worden, blijkt Riet gevoelens te ontwikkelen voor Loes. Loes: “Ik was beslist niet tegen de damesliefde en Riet was geen onaantrekkelijke vrouw, maar de gedachte om zo, door twee tikkende tijdbommen, in een triootje gesleurd te worden, benauwde me. Aan de telefoon ratelde Riet door: ‘Je wordt meegezogen in onze tornado en je bent nu een deel van ons leven. Dikwijls denk ik dat je een onvoorstelbare mengeling bent van Hans en mij. Je hebt Hans gehoord: dronken, scheldend, schreeuwend, je vluchtte niet. Nu brengt Hans dat als zijn verworvenheid, prima, je krijgt carte blanche. Hans hoopt met heel zijn wezen dat wij, jij en ik, elkaar zullen vinden, zodat een diepe vriendschap tussen ons tot stand zal komen. Hij zegt: als dat mogelijk is dan ben ik een rijk man.’

Knus

De oude woonstede van Hans en Riet in Wirdum glom aan alle kanten. Zelfs de grote zwarte honden Bousch en Tompie glansden me tegemoet. Riet begroette me en leidde me als een trotse vrouwtjesspin door haar kleurige web. Wierook en geurkaarsjes brandden op tafeltjes en er lagen bonte kleden en lappen over dozen zooi en stapels rommel gedrapeerd, in een poging het geheel een knusser aanzien te geven. Een groot bed stond midden in de kamer, opgemaakt met fleurige spreien, pluchen beesten en opgestapelde kussens. ‘Het bed heb ik speciaal voor de gelegenheid zo prominent neergezet,’ zei Riet. ‘Ik wil graag iets aardigs voor je doen.’

Ze had iets zoets gebakken, afgaande op de geur die in het boerenhuisje hing. Hans omhelsde me en tuurde me over zijn leesbrilletje aan. ‘Je doet ons goed meidje.’ Als een prooi werd ik meegetroond naar hun stamcafé De Zwaan, enkele panden verderop, dat genoemd was naar de waardin Zwaantje. Het echtpaar Van Zon was er kind aan huis. Hans sloeg amicaal op enkele forse boerenschouders en ik mocht, als eregast van Hans en Riet, aan de stamtafel aanschuiven. Moordenaar Hans van Zon was geaccepteerd in het Groningse dorp.”

Daarna gaan ze naar huis.

“In het grote bed in de boerderij leunde Riet verleidelijk tegen de kussens. Ze had zich omgekleed in een soort sluierjurk.‘Heb ik geknoopt van aan elkaar genaaide sjaals,’ vertelde ze trots. Ze nestelde zich behaaglijk tegen me aan en sprak openhartig over haar verlangen naar genegenheid en haar gemankeerde liefdesleven als echtgenote van een levenslang gestrafte.”

Waardeer dit artikel!

De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.

Op zondag 17 juni 2014 wordt in Athene ruim 2 ton heroïne in beslag genomen. Bestemd voor transport naar Nederland en van daaruit naar het Verenigd Koninkrijk. De vangst leidt tot een groot aantal liquidaties in Turkije, Canada en Nederland, waaronder die van Ali Akgün in december van dat jaar. Hij is bij ons vooral bekend van het driemanschap met Willem Holleeder en Dino Soerel.

De hoofdpersonen aan de transportkant hebben hun domicilie in België en Nederland, maar het oog van de criminele storm is Turkije. Het transport was er één in het rijk van de koning der koningen van de heroïnehandel: de rolstoelman. Turkse media noemen hem ‘de Pablo Escobar’ van Turkije: Urfi C. Een drugstransport kan altijd mislukken, maar hier was meer aan de hand: onderlinge strijd aan de top van de grootste heroïnebende ter wereld.

Hoe begon het?

Op zondag 17 juni 2014 meldt de Griekse kustwacht een recordvangst van 2,1 ton heroïne. Het is afkomstig uit Iran en daar in een haven in de tanker Noor One geladen, die via Oman en het Suez-kanaal naar Griekenland ie gevaren. De Griekse tanker vaart onder de vlag van Togo; er worden elf bemanningsleden aangehouden. De Noor One ligt op dat moment in de haven van Elefsina bij Athene. Het gaat om twee partijen: 987 en 113 kilo, die op twee locaties in de buurt van Athene zijn ondergebracht. Het is de bedoeling ze van daaruit met een ander schip en/of vrachtwagens naar Antwerpen en Nederland te vervoeren.

Hoe werd de partij ontdekt?

Dat is niet precies bekend. De Amerikaanse narcoticabrigade DEA werkte samen met de Griekse politie. Vermoedelijk is er een tip binnengekomen: iemand had er belang bij dat dit transport zou mislukken.

Van wie was de partij?

Van de groep van ‘rolstoelman Urfi’ met als hoofdpersonen de Iranees Zindashti, de in België wonende Orhan Ü., Ali Akgün uit Amsterdam en Metin Y. uit Rotterdam. Ali en Metin deden elk voor 300 kilo mee, de rest was van Urfi en Orhan.

Ali Akgün, die kennen we…

Hij wordt in één adem genoemd met Willem Holleeder en Dino Soerel, met wie hij een driemanschap zou hebben gevormd, dat opdracht zou hebben gegeven voor vele liquidaties in de onderwereld. De andere twee zijn inmiddels tot levenslang veroordeeld. Dat lot was Ali ongetwijfeld ook beschoren geweest als hij niet was vermoord. In de Turkse media wordt ‘Aliekber Aygun’ de sleutelfiguur van de Turkse maffia in Nederland genoemd.

Wat weten we over Urfi?

Na premier Erdogan wordt hij gezien als de machtigste man van dat land, met de meeste invloed. Vanuit zijn rolstoel regeert hij de Turkse heroïnemaffia, tot de uiteinden van de aarde. In Istanboel heeft hij een paleis in de buurt van het Polat Hotel, in de duurste en sjiekste wijk van de stad. Daar is hij al een hele tijd niet meer gesignaleerd: hij is ondergedoken in een Arabisch land, waar hij ook in weelde leeft.

Lijkt hij in meer opzichten op Escobar?

Het verschil kan niet groter zijn: Urfi omringt zich niet met stoeipoezen en glitter & glamour, hij is vooral een handelsman. Rechtlijnig. Ouderwets. De Turkse politie jaagt vooral op hem omdat hij altijd heeft geweigerd steekpenningen te betalen. Een principekwestie. Hij haat de politie omdat zijn grootste handicap te danken aan hen dankt: bij een gewelddadige aanhouding in zijn jonge jaren werd hij door politiekogels in zijn rug geraakt, raakte hij verlamd en was hij de rest van zijn leven op een rolstoel was aangewezen. Een leven dat zich voor een groot deel in gevangenschap afspeelde. Over zijn privéleven is weinig bekend. Hij zou een zoontje hebben gehad dat overleden is.

Is de partij bij toeval ontdekt of speelt er iets anders?

Rolstoelman Urfi, Ali Akgün en de Belgische Turk Orhan Ü. vormen de top van de piramide, met Urfi als absolute baas. Tussen Ali en Orhan begint het te wringen. Orhan heeft zichzelf bijnaam ‘Reis’ (baas of kapitein) toegeëigend en zou te veel zijn eigen gang gaan. Reden voor Ali om samen met een compagnon, de Iranees Zindashti, de onderhavige partij weg te tippen om Orhan uit te schakelen.

Lukt dat?

Niet echt. Orhan ontdekt het plan al snel. Hij schakelt zijn vazal Cetin K. en diens broer Ilhan in om dit varkentje te wassen, voor 5 miljoen euro. Het eerste doelwit is Ali’s compagnon Zindashti. Er worden twee Turkse hitmen ingehuurd, maar die doen hun werk niet goed. In september 2014 schieten ze in Kucukcekmece, 23 kilometer ten westen van Istanboel, de twee inzittenden van een witte Porsche Cayenne dood. Een vergismoord: de 19-jarige dochter en een neef van Zindashti zijn het slachtoffer. De schutters vluchten en houden zich schuil in België en Nederland.

Bemoeit de baas zich ermee?

Als ‘rolstoelman’ Urfi hoort wat er is gebeurd, is hij woest en wil hij niets meer met Orhan te maken hebben: van vrouwen en kinderen blijf je af, dit soort slordigheden wil hij niet in zijn organisatie.

Genieten de hitmen van hun geld?

Niet lang. Ze lijken zich er niet van bewust dat er een prijs op hun hoofd staat en zetten de bloemetjes buiten in België en Nederland. Ze zijn van plan de feestdagen in hun vaderland door te brengen, maar dat is hen niet gegund. Op de dag van aankomst in Turkije – 22 december 2014 – wordt er met hen afgerekend. Ze worden doodgeschoten bij een restaurant niet ver van de plek waar zij zelf de dochter en de neef hebben vermoord.

Is Orhans wraak hiermee bekoeld?

Geenszins. Op 25 december 2014 rijdt Ali Akgün(40) in zijn Bentley door Istanboel. Als hij voor een stoplicht moet wachten, komt uit een auto die hem was gevolgd een man die van dichtbij door het portierraam op hem schiet. Ali geeft gas, de Bentley schiet weg, maar strandt na enkele meters op de betonnen middenberm. Een professioneel uitgevoerde liquidatie, waarbij aanvankelijk wordt gedacht dat zijn aartsvijand Atilla Önder hier de hand in heeft gehad, maar dat scenario verdwijnt al snel naar de achtergrond. Vijf jaar later tekenen de contouren zich af van wat er werkelijk aan de hand was. Tweespalt in de top van de Turkse maffia.

Orhan ontspring de dans?

Niet helemaal. Op donderdag 28 augustus 2015 wordt in Amsterdam op verzoek van Turkije de dan 42-jarige Orhan aangehouden. In de kranten staat niet veel meer dan dat hij door de Turkse autoriteiten wordt verdacht van heroïnehandel en wordt gezien als een grote drugscrimineel. Hij heeft zowel een Turks als een Servisch paspoort, staat internationaal gesignaleerd en gebruikt in andere landen zijn Servische nationaliteit. Tot veler verrassing wordt hij na enkele dagen al vrijgelaten. Of hij zich daarvan bewust is, is onbekend, maar er is een speciaal team van de Turkse politie naar Nederland gekomen om hem te observeren en ze verliezen hem na de vrijlating geen moment uit het oog.

Dit artikel lees je gratis. Je kunt onderaan het artikel wel een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven publiceren

Ze proberen meer bewijs tegen hem te verzamelen en zijn contacten in beeld te brengen. Ze volgen hem twee weken. Zijn hoofdkwartier is een boerderij in het buitengebied van Antwerpen, maar hij heeft ook een villa in de buurt van Amsterdam. Daar wordt hij aangehouden. Over de echte achtergronden van zijn aanhouding wordt niets gezegd. Hij wordt uitgeleverd aan Turkije. Tijdens het proces wordt zijn advocaat geliquideerd. Die had al aangegeven bang te zijn dat hem iets zou overkomen. Eind oktober 2019 wordt Orhan vrijgelaten.

Op naar de volgende liquidatie…

Die is op 3 mei 2016 in Dubai, een locatie waar je dit niet zo snel verwacht. Het is nagenoeg onmogelijk hier ongestraft zo’n delict te plegen. Het doelwit is Cetin K.: Zindashti verdenkt hem ervan dat hij de aanslag op hem heeft later plegen waarbij zijn dochter en neef om het leven kwamen. De aanslag in Dubai wordt uitgevoerd door twee huurlingen: de Colombiaan Garcia Arevalo en zijn compagnon Harpreet Singh Majhu.

Beiden wonen in Vancouver, hebben een Canadees paspoort en zijn lid van de Brothers Keepers, een beruchte motorbende. Op 3 mei 2016 vliegen ze in één dag op en neer naar Dubai om de klus te klaren. Zeven dagen later staat een verbijsterde boer in Brits-Columbia te kijken naar een lijk in zijn veld met bosbessen. Doodgeschoten met kogels in hoofd en onderrug. De politie houdt een grote zoekactie, met een helikopter en in het nabijgelegen kanaal, maar doet geen enkele mededeling over de identiteit van het slachtoffer of andere achtergronden. Buurtbewoners hebben het idee dat er gezocht is naar een tweede lijk. Familieleden leggen een krans en zetten een kruis op de plaats waar hun geliefde de dood heeft gevonden. “Orosman Jr. Garcia Arevalo June 21, 1993 – May 10, 2016.”

Het kruis staat er nog steeds. Ook met zijn kompaan Harpreet loopt het slecht af. De mannen hadden er geen geheim van gemaakt dat ze een succesvolle klus hadden geklaard en gingen daar nogal prat op. Op 10 juni wordt het lichaam van Harpreet gevonden in een uitgebrande auto in Agassiz, honderd kilometer ten oosten van Vancouver.

Zindashti ontsnapt wel?

Hij wordt in 2018 aangehouden op verdenking van betrokkenheid bij verschillende delicten, maar tot ieders verrassing komt hij zomaar vrij. Zijn wraaklust is nog niet bekoeld. Orhan zit vast, daar kan hij niet bij komen, maar diens broer Ilhan loopt nog wel vrij rond. Zindashti stuurt een moordploeg op hem af. Terwijl Ilhan op de Bagdad Avenue in Istanboel naar de auto loopt waar zijn vrouw en zoon zitten te wachten, wordt hij door twee schutters neergemaaid. De politie vindt de schutters al snel: ze houden zich schuil in een safehouse in Istanboel. Het wapen dat is gebruikt bij de aanslag, hebben ze nog bij zich. Ze bekennen vlotjes en vertellen dat ze Ilhan hebben gevonden met hulp van diens voortvluchtige luitenant. Anders hadden ze hem waarschijnlijk nooit gevonden: hij was naar België gevlucht, had daar enige tijd ondergedoken gezeten, en was met een andere identiteit, met een ander paspoort, in het geheim teruggekeerd naar Turkije. Dat valse paspoort had hij bij zich toen hij werd vermoord.

En toen was er een mysterieus bezoek in Piraeus…

Toen de partij in 2014 in beslag was genomen, waren er elf verdachten aangehouden die in de gevangenis van Piraeus werden opgesloten. Daar kregen ze begin 2015 bezoek van een oogverblindende jonge dame. Bewaarders en gedetineerden zijn jaren later nog diep onder de indruk. Ze doet zich voor als advocate uit Nederland, maar hoewel ze stage heeft gelopen bij een advocatenkantoor was ze daar vermoedelijk niet ‘in functie’. Haar vader zou een van de topmannen uit de organisatie van ‘de rolstoelman’ zijn. Diens naam is nergens genoemd, hij zou zich momenteel schuilhouden in Turkije. De dochter verdween enige tijd van de radar, na het bezoek aan Piraeus. Het gerucht ging dat ze was vermoord, maar ze zou na terugkeer in Nederland vier dagen zijn vastgehouden door de politie.

Wat is de situatie nu?

Urfi wordt wereldwijd gezocht. Orhan is eind oktober 2019 vrijgelaten. Twee Nederlandse hoofdrolspelers zijn ook vrij: Metin Y. uit Rotterdam-Zuid en de Schiedamse drugsbaron Cetin G., die wij kennen als ‘de man van 500 miljoen’. Hij zou samen met Ali Akgün een van de investeerders zijn geweest. Cetin wordt in 2016 veroordeeld tot 12 jaar celstraf voor cocaïnesmokkel. In afwachting van de uitspraak van de rechter zit hij thuis, met een enkelband. In april 2017, vlak voor de uitspraak, knipt hij zijn enkelband af. Die wordt even later gevonden langs de snelweg tussen Utrecht en de Duitse grens. Sindsdien is hij spoorloos. De Landelijke Eenheid van de politie is woedend dat deze zware crimineel met een enkelband is vrijgelaten. Het onderzoek tegen hem duurde twee jaar, het ging om 15.000 kilo cocaïne. Hij leeft nu ‘als God in Turkije’.

Zijn de andere arrestanten ook vrij?

Bepaald niet. In augustus 2016 veroordeelde de rechtbank in Piraeus vijf van hen tot levenslang, ondanks tal van bedreigingen en bombrieven aan haar adres. Makis Yiannousakis, voorheen eigenaar van de Noor One, kreeg levenslang plus acht jaar en een boete van 300.000 euro. Hij bekende drugs te hebben vervoerd. Daar kon hij moeilijk onderuit: 500 kilo lag in het huis van zijn ex-vrouw, even buiten Athene. Hij zou vooraf contant zijn betaald voor zijn diensten. Makis was niet meer dan een schakel in de ketting, net als scheepsagent Giorgos Bourdouvalis. Ook die kreeg levenslang plus negen jaar en een boete van 600.000 euro. De drie Turken die werden gearresteerd op de andere locatie waar een deel van de partij was ondergebracht – een loods in Koropi, ten oosten van Athene – kregen levenslang plus acht jaar.

Levenslang plus…

Of levenslang in Griekenland echt levenslang is, is wat onduidelijk. Levenslang is de straf voor drugssmokkel, de extra jaren voor een bijkomend delict als witwassen.

Is het rijk van de rolstoelman ten einde?

Zijn belangrijkste mensen zijn dood of voortvluchtig. De verwachting is niet dat hij op zijn lauweren gaat rusten, maar hoe lang gaat hij nog door? Zijn leeftijd wordt nergens vermeld, maar hij is rond de zeventig.

DE DAG DAT ALI STIERF

Op 25 december 2014 wordt Ali Akgün in Istanboel geliquideerd. Enkele uren later worden er in Istanboel nog twee mensen vermoord. Toeval? Turkse media leggen wel verband en inderdaad duiken er dezelfde namen op, maar het is de vraag of het wel iets met deze zaak te maken heeft. In 2013 was het lichaam van de Nederlandse Turk Zuhuri Sahin, een bekende drugshandelaar, dood aangetroffen gevonden in een bos bij Istanboel. In die zaak is op 11 december 2014 in Amsterdam Murat Garki vermoord. Op dezelfde dag als Ali Akgün worden in Istanboel Vedat Şahin en zijn lijfwacht Ferdi Topal vermoord. Vedat zat in dezelfde groep als Zuhuri. In april 2015 wordt Baris Önder geliquideerd in Osdorp. Baris en Murat stonden bekend als partners en beiden zouden hebben gewerkt met Orhan, uit de organisatie van de rolstoelman.

HOE LOOPT DE HEROÏNEROUTE?

Heroïne uit Iran wordt via Antwerpen en Rotterdam naar Engeland verscheept. Daar zijn de meeste gebruikers en worden de hoogste prijzen betaald. De bronnen in Iran zijn onuitputtelijk, het basisproduct is spotgoedkoop, vergeleken met wat de eindgebruiker ervoor neertelt. In containers wordt de base naar Turkije gebracht en vandaar met vrachtwagens of per schip naar België en Nederland. De laatste jaren – door de strengere controles in Rotterdam – is de haven van Antwerpen het tussenstation. Vandaar wordt het naar locaties in Nederland en België gebracht. In Nederland naar de omgeving van Rotterdam, in België in de omgeving van Antwerpen. In laboratoria wordt de base verwerkt (gekookt) tot het eindproduct en vervolgens naar het Verenigd Koninkrijk vervoerd. Per schip of met vrachtwagens.

IS DE HEROÏNESTROOM NU GESTOPT?

Integendeel, die gaat vanuit Iran gestaag voort en er worden steeds vaker grote partijen in beslag genomen. Wat betekent dat er vermoedelijk veel meer wél ongehinderd de grenzen passeert. De prijzen staan wel onder druk: voorheen was een kilo heroïne 20.000 euro waard, de laatste jaren rond de 8 à 9.000. De vraag is minder groot dan naar cocaïne en het aanbod – vanuit Iran – is overstelpend. Daar kost het ‘haast niks’.

Op 30 augustus 2019 wordt in het Engelse Felixstowe in een container met handdoeken en badjassen bijna 1,3 ton heroïne aangetroffen op een schip met bestemming Antwerpen. De douane haalt de drugs eruit en volgt het traject. Vanuit Antwerpen wordt de container naar Bergschenhoek gebracht, bij Rotterdam. Daar worden vier verdachten aangehouden als ze in een loods de container aan het leeghalen zijn. De autoriteiten hebben het over een waarde van 132,5 miljoen euro. Dat bedrag wordt in binnen- en buitenlandse kranten overgenomen. In werkelijkheid staat er een komma verkeerd: de reële waarde is ongeveer 13 miljoen euro. Dit transport kwam wel uit Iran, maar was niet van de groep-Urfi.

Waardeer dit artikel!

De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.

In januari van dit jaar was het dertig jaar geleden dat de mooie vijftienjarige Anoeschka Weezenbeek uit het Brabantse Budel-Dorplein verdween. In de loop der jaren is er altijd aandacht geweest voor dit mysterie. Nu is de zaak op de coldcasekalender van de politie gezet, in de hoop dat iemand die er meer van weet en tot nu toe zijn of haar mond heeft gehouden, eindelijk gaat praten.  

Ze zou nu 45 jaar zijn geweest. Ongetwijfeld getrouwd. Moeder van een paar kinderen, misschien kleinkinderen. Maar dat was Anoeschka niet gegund. Iemand maakte in januari 1990 een eind aan haar leven, maar waarom? Jaloezie, frustratie, moord- of sekslust?

In het dorp zijn ze Anoeschka niet vergeten: telkens opnieuw wordt haar naam genoemd, als het over onopgeloste misdrijven gaat. In 2004 was er weer een opleving: een coldcase-team boog zich over de zaak, Opsporing Verzocht besteedde er weer aandacht aan, maar het leek voor de zoveelste keer dood te bloeden. Tot er in de eerste week van mei 2005 bekend werd gemaakt dat er een 34-jarige inwoner van de gemeente Cranendonck was aangehouden, op verdenking van de moord op Anoeschka. Het was een zekere Patrick, die destijds ook in beeld was geweest, maar die toen ook wegens gebrek aan bewijs was vrijgelaten. Dat gebeurde ook nu, ondanks de overtuiging bij de rechercheurs dat ze de juiste man te pakken hadden.

Zo werd toen pas bekend dat Anoeschka op de avond van haar verdwijning gezien was toen ze stond te praten met een man met een bruine Opel Omega. Diezelfde auto was gezien op de plek waar het lichaam van Anoeschka vermoedelijk in het water van de Zuid-Willemsvaart was gedumpt. Patrick had zo’n auto en hij gaf toe dat hij een seksuele relatie had met de vijftienjarige Anoeschka, maar hij had het uitgemaakt omdat zij hem had verteld dat ze er ook nog andere vriendjes op nahield. Zelf had Patrick overigens ook een andere vriendin. En voor de avond waarop Anoeschka verdween gaf hij als alibi op dat hij met vrienden had zitten kaarten, maar geen van die vrienden kon of wilde dat overtuigend bevestigen.

Mooie meisjes van vijftien kunnen heel wat teweegbrengen bij jongens van hun leeftijd, of iets ouder. Sommige meisjes zijn zich daar amper van bewust, andere spelen er mee. Anoeschka hoorde bij de laatste categorie. Ze genoot van de aandacht, ging graag uit en maakte regelmatig afspraakjes. Op maandag 22 januari 1990 heeft ze ook zo’n afspraakje, met de dan 19-jarige Patrick, maar daar weet bijna niemand van. Het is een geheime relatie, Patrick heeft een vriendin en ook Anoeschka heeft andere vriendjes. Ondanks haar vijftien jaar zou ze wel al een aantal keren seks hebben gehad met Patrick.

Brief

Anoeschka vertelt haar ouders dat ze een brief op de post wil doen en naar een vriendin gaat. Om kwart voor zeven die avond verlaat ze het ouderlijk huis – een vrijstaande, in het bos verscholen woning aan de Lindenlaan. De afspraak is net buiten de bebouwde kom, op de St. Barbaraweg, een afstand van iets meer dan een kilometer van haar ouderlijk huis. Dat niemand haar heeft gezien, is niet zo verwonderlijk: het was donker en ze hoefde om op de Barbaraweg te komen maar een paar huizen te passeren. Als Anoeschka na anderhalf uur nog niet is teruggekeerd bellen haar ouders met de vriendin waar Anoeschka heen zou gaan. Die zegt van niets te weten en dan slaat de ongerustheid meteen toe en vooral als om kwart voor negen de fiets van Anoeschka wordt gevonden bij een berkenboom aan de St. Barbaraweg maakt de familie zich grote zorgen. Na een slapeloze nacht wordt de politie gebeld, maar ondanks grote zoekacties wordt er die eerste dagen geen spoor van Anoeschka gevonden.

Dan komt er op woensdag een merkwaardig telefoontje binnen op de redactie van dagblad De Limburger. Een man met een Limburgs accent vertelt dat hij zijn vriendin Anoeschka Weezenbeek heeft vermoord en haar lichaam in de Zuid-Willemsvaart heeft gedumpt. Een morbide grappenmaker met een vooruitziende blik, of de echte dader? Hij wordt nooit getraceerd, maar een dag later wordt Anoeschka’s jas gevonden, in de berm van de Kempenweg, op enkele tientallen meters van de Zuid-Willemsvaart. De kans is groot dat Anoeschka hier in het water is gegooid, maar het duurt nog tot 12 februari voor haar lichaam wordt gevonden bij de enkele kilometers stroomafwaarts gelegen Sluis 16, bij Weert.

Het meest aannemelijke scenario is dat Anoeschka is gewurgd. Er zijn sporen die wijzen op een zedenmisdrijf. In november 2009 besteedt misdaadverslaggever Peter R. de Vries aandacht aan de zaak en dan blijkt dat Patrick een hele geschiedenis heeft met mishandeling van vrouwen. Na de dood van Anoeschka raakt hij zwaar verslaafd aan drugs en komt hij ettelijke keren in aanraking met de politie wegens mishandeling. Verscheidene vrouwen blijken maar net op het nippertje te zijn ontsnapt aan zijn agressie. Ze worden zwaar mishandeld, met één opvallend kenmerk: ze worden gewurgd tot ze bijna dood zijn.

Dit artikel lees je gratis. Je kunt onderaan het artikel wel een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven publiceren

Patrick ontkent dat hij Anoeschka op de avond van haar verdwijning heeft gezien, maar uit het dossier waar Peter de Vries over beschikt blijken tal van eigenaardigheden. Zo zou hij al eens een zelfmoordpoging hebben willen doen maar was dat door de politie op het nippertje voorkomen. Ook zou hij in paniek zijn geraakt toen in 2004 in Opsporing Verzocht de foto’s van de roestbruine Opel Omega werden getoond en zelfs tegenover een vriend hebben toegegeven dat hij Anoeschka had vermoord. Maar ook dat was niet voldoende om hem veroordeeld te krijgen wegens moord.

EEN SPOOR VAN MISHANDELDE VROUWEN

Drugsmisbruik, handel in cocaïne, verdacht van betrokkenheid bij een (mislukte) roofoverval, ernstige geweldsmisdrijven tegen vrouwen: alle vriendinnen die Patrick had sinds 1990 werden diep vernederd en zwaar mishandeld. Toen Peter de Vries in november 2009 het doopceel lichtte van de man die verdacht werd van de moord op Anoeschka Weezenbeek, bleek hij heel wat agressieve delicten jegens vrouwen op zijn naam te hebben.

Maria is de vrouw die verkering had met Patrick ten tijde van de moord op Anoeschka. Maria had vier jaar lang een relatie met Patrick en woonde drie jaar met hem samen. Ze vertelde een huiveringwekkend verhaal. Zo waren ze een keer met vakantie naar Tunesië geweest, waar Patrick op een avond met een ander meisje uitging. Maar toen hij terug kwam in het appartement beschuldigde hij Maria van vreemdgaan. Hij zette haar naakt naar buiten, ze zat een uur in de bosjes, toen ze weer naar binnen mocht sloeg hij haar met zijn volle vuist in gezicht en op haar lichaam. Maria noemt hem ‘ziekelijk jaloers’, ze werd continu door hem gevolgd en gecontroleerd. Tijdens het klaarmaken van het eten werd ze regelmatig aan het aanrecht verkracht, waarna Patrick het eten weggooide en voor zichzelf friet ging halen, Maria kon uit de vuilnisbak gaan eten.

Toen ze aan het eind van een relatie nog één keer een afsluitend gesprek voerden, werd dat Maria bijna fataal, er was van de kant van Patrick een explosie van geweld. Ze werd bijna gewurgd en raakte bewusteloos, maar hij kwam nog net op tijd  tot bezinning. Maria was een redelijk sterke vrouw, tot ze verkering met Patrick kreeg: er bleef maar een schim van haar over, “een wrak van 44 kilo.” Maria omschrijft Patrick als “extreem jaloers en bezitterig.” Tegen haar had hij gezegd: “Als ik je niet kan krijgen zal niemand je krijgen.” Hij had haar hond dreigend over de rand van het balkon gehouden en haar meerdere keren de keel dichtgeknepen. Ze is ervan overtuigd dat Patrick bij  Anoeschka niet op tijd met loslaten was.

Een andere vriendin, Erika, had anderhalf jaar een relatie met Patrick. Zij vertelde aan De Vries dat ze beiden verslaafd waren aan cocaïne, dat Patrick ook tegenover haar gewelddadig en ziekelijk jaloers was: ze werd mishandeld, haar keel werd dichtgeknepen. Ze was het huis uit gevlucht, maar daarmee nog niet  van hem af: hij zocht haar op bij haar werk, reed haar met zijn auto achterna, zette zijn auto bij haar voor de deur, ze was maandenlang door hem gestalkt.

Met de acht jaar oudere Nellie had Patrick vanaf 2001 een relatie. Ook tegenover haar gebruikte hij zwaar geweld: ze was met haar gezicht tegen een boom geslagen, tegen rug en borst geschopt, uitgescholden voor ‘vieze hoer, slet’. Ze was naar zijn huis gesleurd, waar ze uit de woonkamer wist te ontsnappen. In de hal had hij haar te pakken gekregen, maar er belde iemand, ze wist van de gelegenheid gebruik te maken om naar buiten te vluchten. Daar werd ze weer gepakt en naar zijn auto gesleept: “Ik ga je voor de trein gooien”. Hij had een bijzondere, vreemde blik in zijn ogen, Nellie had duidelijk het gevoel dat ze dit niet zou overleven. Ze wist haar eigen huis te bereiken en om hulp te roepen, haar dochter belde de politie. Nellie deed aangifte in 2001.

In het voorjaar van 2003 werd Patrick bij de spoorbaan in Maarheeze opgepikt door de politie, hij had een afscheidsbriefje in zijn auto en wilde zelfmoord plegen: hij wilde zijn vrienden en zijn ouders niet meer tot last zijn. Maar hij bleef leven en ruim een jaar later was het weer helemaal mis, dit keer met Hetty, die in paniek 112 belde toen hij een steen door de ruit had gegooid en via het gat naar binnen kwam. De alarmcentrale hoorde hoe ze werd mishandeld, ze hoorden haar kreunen en gillen. Na twee minuten werd de verbinding verbroken. Ook Hetty was bij haar keel gegrepen, ze overleefde het doordat de politie net op tijd ingreep.

Ook zijn volgende vriendin, Marina, moest het ontgelden: in de zomer van 2009 werd ze zwaar mishandeld. Ze deed aangifte. Toen Peter de Vries in november 2009 met zijn verborgen camera bij Marina aan de deur kwam, bleek Patrick daar ook net aanwezig. Tegenover de misdaadverslaggever bagatelliseerde hij de mishandelingen en hij ontkende wederom elke betrokkenheid bij de dood van Anoeschka.

Waardeer dit artikel!

De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.

Op vrijdagavond 6 januari 2017 wordt Peet van der Linde (60) doodgeschoten bij café ’t Hoekske in Breda. Het duurt niet lang voor de schutter bekend is: Corné R. (44) uit Sprundel. Zijn zwager David J. (35) wordt aangehouden als chauffeur van de ‘vluchtauto’ en ‘Mooie Piet’ S. (43) uit Etten-Leur als moordmakelaar. Die zou de opdracht hebben gekregen van de roemruchte Klaas Otto.

“Allemaal onzin,”  zegt Corné R. in een exclusief interview – vanuit de gevangenis in Vught – met misdaadjournalist Hendrik Jan Korterink. “Ik kwam Peet die avond toevallig tegen.”

Wat hem vooral dwarszit: de undercoveragenten Boris en Danny ontlokten zwager David allerlei verklaringen. Op basis daarvan werden de al vrijgelaten Piet en David opnieuw aangehouden. Corné: “Wat ik niet begrijp: David vertelt ook dat Klaas Otto de opdrachtgever was. Waarom worden Piet en David wel aangehouden op basis van dat dossier Werken Onder Dekmantel en Klaas Otto niet?” En helemaal merkwaardig: de undercoveragenten hebben de verklaringen van David alleen van horen zeggen, ze zouden geen enkel gesprek hebben opgenomen. “Dat gelooft toch niemand?”

Op die zesde januari 2017 is het feest in café ’t Hoekske. Piet S. is jarig. Een van de bezoekers is Peet van der Linde. Horloge- en autohandelaar. Hij komt van het woonwagenkampje aan de Edisonstraat in Breda.

In augustus 2019 doet een bekende uit het circuit op de website misdaadjournalist.nl een boekje open over de gang van zaken. “Mooie Piet had een groot geldbedrag openstaan bij Peet. Bijnaam: ‘Snuitje’. Dat is niet zo vreemd, want Peet was makkelijk en naïef. Als hij je kende kreeg je alles mee, maar dat wil niet zeggen dat je hem kon knippen. Die avond liet Peet zijn hond uit in een stukje bosperceel achter zijn wagen. Hij had die avond geen zin om weg te gaan en zou bij zijn vriendin Suzan blijven.”

Maar het is feest in het café, Piet belt hem een paar keer en Peet laat zich overhalen. “Het was gezellig, er waren ook nog diverse artiesten. Peet was de eerste die naar huis wilde.” Een goede kennis wil hem wel naar huis brengen, maar Peet slaat dat af: hij wil dat Suzan hem ophaalt. “Zo gezegd,  zo gedaan en ongeduldig als hij was liep hij alweer buiten. Vlak voor Suzan aankwam, is het gebeurd. Peet wist totaal niet dat er iets boven zijn hoofd hing. Peet was nooit gewapend, maar hij was oersterk.”

Buiten schot

Wat is er volgens Corné die avond gebeurd? Corné, vanuit de gevangenis: “In het begin heeft Piet S. vier dagen vastgezeten. Mijn zwager David J. zeven weken. Toen is David in contact gekomen met undercoveragenten en zou hij belastende dingen hebben gezegd over Piet, over zichzelf, over mij, maar ook over Klaas Otto. Ik heb het zwart op wit, het staat in het WOD-dossier (‘Werken Onder Dekmantel’), waarin David meerdere keren zegt dat Klaas Otto de grote man is en dat hij de opdracht heeft gegeven om Peet af te maken. Het kan zijn dat David zoiets heeft gezegd, maar leg mij dan eens uit waarom Piet en David wél worden opgeladen, op basis van diezelfde verklaringen, en Klaas Otto niet? Ze hebben er alle drie niks mee te maken, er was geen opdracht, er was geen plan, maar: gelijke monniken, gelijke kappen. Waarom blijft Klaas buiten schot?”

In sommige berichten staat dat Peet van der Linde een goeie man was die altijd eerlijk zaken deed. Corné: “Ik begrijp dat de nabestaanden dat zeggen, maar dat is helemaal niet zo. Hij moest mij een halve ton betalen. Ik had hem drie klokken gegeven.”

Corné is die avond in een ‘gekloonde BMW’ (daarover later meer) op pad, met zwager David als chauffeur. Corné is van plan naar het feestje van Piet te gaan, in ’t Hoekske. David zal hem daar afzetten. “Toen we daar reden, stond Peet buiten met de telefoon in zijn hand om zijn vrouw te appen of te bellen om hem op te komen halen. Toen heb ik tegen Dave gezegd: ‘Stop hier even, ik moet even die man spreken, wacht hier op mij.’ Ik loop naar Peet en zeg: ‘Hoe zit het met mijn geld?’ Toen heb ik netjes om mijn geld gevraagd. Peet had gedronken en gesnoven, het was ‘kankerhond en dit en dat, je moet niet meer bij mij thuis in de woonwagen komen en je moet je geld maar bij je vriend pakken.’”

Piet en Peet hebben onderling ook nog wat te verhapstukken, daar doelt Peet op, “maar wat Peet met Piet heeft, daar heb ik niks mee te maken. Ik kreeg geld van Peet, dat moet hij met mij regelen. Dat is ter plekke zo uit de hand gelopen, dat ik helemaal over de rooie ben gegaan en dat ik geschoten heb. Al het andere is flauwekul. Het was geen liquidatie, geen vooropgezet plan.”

Corné heeft bij de politie een verklaring afgelegd en toegegeven dat hij de schutter was. “De officieren van justitie geloven mij niet. Zij zeggen dat het cruciale bewijs tegen Piet en David het WOD-dossier is. Als dat zo is, moeten ze niet alleen Piet en David oppakken, maar Klaas Otto ook.”

Portugal

Tijdens het maanden durende undercovertraject is David lekker gemaakt als lid van een criminele organisatie, die hem flink in de watten legde. Tijdens een bezoek aan Portugal zou David van alles hebben verklaard. Corné: “Alles wordt verdraaid. Ze zeggen dat ik niks met Peet had, maar ik kende die man heel goed. Ik kwam bij hem  over de vloer. Zijn vrouw heeft me zelfs een keer geld gegeven voor die drie klokken. Niet genoeg, maar Peet had gezegd: ‘Rijd maar naar mijn huis, mijn vrouw zal je geld geven.’”

Volgens Corné is Peet die avond helemaal niet naar het café gelokt door Piet, zoals ook wordt beweerd. Corné: “Als ik tien minuten later was gekomen, was Peet opgehaald door zijn vrouw Suzan. Als ik tien minuten eerder was geweest, dan had ik hem in het café aangetroffen. Misschien was het daar ook wat uit de hand gelopen, maar niet zover. In het café komen er altijd mensen tussen.”

Vuurwapen

Feit is dat Corné een wapen bij zich had. Corné: “Daar heb ik een goede verklaring voor afgelegd. In  oktober of november 2016 zijn twee jongens van het woonwagenkamp bij mij thuis binnengekomen, via de achterkant. Daar heb ik mee lopen vechten. Een van hun is gewond geraakt en ik ook. Er is een politiezaak van gekomen. Een van de twee, Johan H., heeft tegen de wijkagent gezegd: “Ik zal meneer R. wel op een andere manier aanpakken.’ Johan H. staat bekend als vuurwapengevaarlijk. Sindsdien heb ik een vuurwapen in mijn broek, ik laat me natuurlijk niet voor mijn donder schieten.”

Hij had het wapen dus niet meegenomen omdat hij dacht dat hij Peet tegen zou komen. “Nee, ik had verder niks met die man, ik had meer dingen met hem gedaan. Auto’s. Ik kende hem al jaren, ik zag hem dagelijks. Alleen zijn vrouw en dochter mochten mij niet zo. Ik ben nogal een imposant figuur. Ik ben groot, kaal, getatoëerd. Als iemand mij tegen zou komen, kan die denken: ‘Wat doe ik? Ik ga liever linksaf dan dat ik hem tegemoet loop.’ Terwijl ik helemaal niet… Ik maak geen ruzie uit mijn eigen, ik begin niet zomaar te vechten.”

Waarom liep het die avond dan wel zo uit de hand?

Corné: “Ik geef toe dat ik die avond gedronken had en cocaïne had gebruikt, misschien dat dat ook meespeelde, dat ik zo snel over de rooie ben gegaan. Ik zweer het: toen het gebeurd was en ik liep terug naar de auto, toen dacht ik al: ‘Wat heb ik nou gedaan, ooh ooh.’” Volgens zijn advocaat had Corné het slachtoffer “neergeschoten en is hij daarna verdwaasd in een auto gaan zitten. En weggereden met meneer J. tegen het verkeer in, door het rode licht.”

Corné heeft zelf de auto in brand gestoken. “Het was een gekloonde auto. Precies dezelfde, met hetzelfde kenteken, reed ook in Groningen. David en ik reden daar al tien dagen in rond. U denkt toch niet dat wij een liquidatie gaan plegen met een auto waar ik al tien dagen mee bij ons door de buurt en de dorpen en door Etten-Leur, Breda en Roosendaal rijd? Die auto is nooit bedoeld geweest om dit mee te gaan doen.”

De waarheid

Corné had niet verwacht dat hij aangehouden zou worden. “Tegen mij hadden ze in het begin alleen maar een mengprofiel van dna op twee hulzen. Toen hebben ze Piet en David vrijgelaten, toen kwamen ze met het WOD-rapport en toen heb ik besloten de waarheid te gaan vertellen: Klaas Otto heeft er niks mee te maken, Piet ook niet en mijn zwager in feite ook niet. Die zat wel in de auto, maar ik heb  gezegd; ‘Wacht even, ik moet die man spreken.’ Mijn zwager wist niet wat er ging gebeuren, ik wist zelf niet wat er ging gebeuren.”

Dit artikel lees je gratis. Je kunt onderaan het artikel wel een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven publiceren

En dan is er nog iets merkwaardigs. Corné: “Ik denk – en de advocaten denken dat ook – dat er een ovc-gesprek is. Maar dat ontkennen ze.” Ovc: Opname Vertrouwelijke Communicatie. De undercoveragenten hebben maandenlang aangepapt met David, maar ze hebben niet de moeite genomen de gesprekken op te nemen, als bewijs. Corné: “Dat geloof je toch niet? We leven in 2019. Mensen vliegen naar de maan om te kijken of daar water is, maar ze kunnen niet onopgemerkt een gesprek opnemen? Het gaat niet om een paar autodiefstallen, het gaat om moord! Er kan afluisterapparatuur in een balpen. Als het opgenomen is, is het helemaal geen probleem: dan speel je het af en zeg je: ‘Luister maar, dit heeft-ie gezegd.’ Maar nu doen ze allemaal moeilijk. ‘Wij weten niet of er een ovc-gesprek is’ en ‘er is geen ovc-gesprek.’ Eind van de maand worden die uco’s nog een keer gehoord bij de rechter-commissaris, misschien wordt er dan meer duidelijk. Persoonlijk denk ik dat er wel ovc-gesprekken zijn, maar dat daar heel wat anders in staat dan in het dossier is opgenomen. Dat er delen op staan die voor ons ontlastend zijn en belastend voor de officieren.”

Aangedikt

De undercoveragenten zijn samen met David op vakantie geweest naar Portugal. “Je kunt mij niet wijsmaken dat David al die dingen verteld heeft. Ik ken mijn zwager, hij zou daar nooit zelf over beginnen, daarom geloof ik het ook niet. Hij zal heus wel wat gezegd hebben en aangedikt, maar dit klopt niet. Hij zegt vijf keer dat Klaas Otto de grote man is, dat Otto een akkefietje had met Peet en dat Piet 200.000 euro schuld bij Klaas Otto en dat Klaas tegen Piet heeft gezegd: ‘Als je Peet afmaakt, ben jij van je schuld af.’ En Piet zou tegen mij hebben gezegd: ‘Regel dat.’”

Volgens Corné zat David “continu op zwijgrecht, in de bajes en op het politiebureau. Ze maken mij niet wijs dat dat hij dan tegen zo’n undercover zegt: ‘Ja, mijn zwager wordt verdacht van het doodschieten van Peet in opdracht van Piet, met Corné als schutter en Klaas Otto als opdrachtgever.’ Dat doe je niet tegen een wildvreemde.”

Casino

Het contact tussen David en de undercovers is gelegd op het politiebureau, kort voor David wordt vrijgelaten. Corné: “Daarna troffen ze elkaar in het casino. Hij was daar met zijn vriendin en met mijn vriendin en een mannelijke en vrouwelijke undercover, toen hebben ze telefoonnummers uitgewisseld.”

Uit het WOD-dossier blijkt dat David van alles heeft verklaard. Corné: “Bijvoorbeeld dat hij een keer iemand die in een zeecontainer vastgebonden zat op een stoel geslagen met een stofzuigerslang en die had hem 200.000 euro betaald. Meneer Korterink, als het zo gemakkelijk ging, dan gingen ze dat drie keer per week doen. Als je David  200.000 spijkers geeft en drie hamers, timmert hij voor u een huis in mekaar in drie weken. Als je hem een pistool geeft, gooit hij ermee. Die undercovers hebben hem van alles beloofd. Ze hebben hem betrokken bij twee ontvoeringen. Dat was allemaal in scène gezet, daar is hij voor betaald. De ene keer moest hij een vrouw in een bus trekken, de andere keer een man. Als je de verhalen moet geloven zouden David en ik allebei 35.000 euro hebben gekregen voor de opdracht om Peet te vermoorden. Voor het ontvoeren van die twee mensen voor de undercovers had hij de ene keer 400 euro gekregen, de andere keer 200 euro. Kom op, dat is toch ongeloofwaardig. Dat je voor 35.000 euro achter het stuur stapt om iemand dood te schieten, maar twee ontvoeringen doet voor 600 euro. Hij heeft zich groter voor willen doen dan hij is, omdat die undercovers hem dingen hebben beloofd. Hij kon zogenaamd werken voor een grote criminele organisatie. Hij moest een laboratorium bouwen in Portugal, in Dubai moest wat gebeuren en in Spanje moest er wat worden gebouwd worden. Ze hebben hem een Rolex gegeven als cadeautje. Ik geloof heus wel dat hij bepaalde dingen gezegd heeft, maar hij heeft niet de waarheid verteld. Hij heeft overal een stukje bij aangeplakt.”

Maar, als gezegd: het is niet te controleren wát hij precies heeft gezegd en hoe en onder welke omstandigheden, iedereen moet blindvaren op het woord van de undercoveragenten.

Mister Big

De manier van werken lijkt op de omstreden methode die Mister Big wordt genoemd en uit Canada is overgewaaid. In enkele gevallen heeft dat ook in Nederland tot succes geleid. Toen de advocaat van David dit tijdens een pro-formaziting naar voren bracht, reageerde officier van justitie Eveline Smale “verbaasd” op de kritiek: er was volgens haar geen sprake van een Mister Big-aanpak. Daarbij moet een verdachte zijn misdrijf opbiechten, voordat hij bij de grote baas op gesprek mag en hij tot de zogenaamde criminele organisatie wordt toegelaten. Van zo’n gesprek was volgens de officier geen sprake geweest, maar volgens de advocaat had hij van zijn cliënt zelf gehoord dat hem wel degelijk een gesprek met de grote leider was beloofd.

De inhoudelijke behandeling wordt pas begin volgend jaar verwacht.

Waardeer dit artikel!

De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.

In april 2004 was een pornoloods in Kraggenburg, in de Flevopolder, even wereldnieuws. Afrikaanse vrouwen waren er gedwongen tot seks met dieren, voor een film, maar er zouden ook plannen zijn geweest voor een snuffmovie. Daarbij wordt een slachtoffer doodgemarteld en gefilmd. De hoofdverdachte van toen is de nu 51-jarige Belg Philip M. Hij is weer in het nieuws: de rechtbank in Lelystad besliste in juli dat de dwangverpleging die hij kreeg opgelegd, wordt beëindigd onder strenge voorwaarden. Wat was er toen aan de hand en hoe staat de vlag er nu voor in de wereld van de gruwelfilms?

Op zondagmiddag 18 april 2004 rent een naakte donkere vrouw in paniek het erf op van een woning in Kraggenburg, in de Noordoostpolder. Ze spreekt gebrekkig Engels. De polderbewoners snappen er niet veel van, maar ze zien wel dat de vrouw in doodsangst verkeert. Ze geven haar kleren en onderdak en bellen de politie. Wat de vrouw vertelt, lijkt te gruwelijk om waar te zijn: ze zegt dat ze is ontsnapt uit een loods, dat ze gedwongen is tot seks met een hond. Ze wijst de agenten het gebouw aan: een loods aan de Bloesemweg, op het industrieterreintje. Het slachtoffer is een 22-jarige vrouw uit Sierra Leone, die illegaal in België verblijft en daar de kost verdient in de prostitutie. Ze had een afspraak met twee mannen en een vrouw, om seks te hebben in een hotel in Brussel, maar toen ze in de auto zat werd ze bedwelmd. Na een rit van enkele uren kwamen ze aan in wat achteraf de loods in Kraggenburg blijkt te zijn geweest.

Uitkleden

Daar moest ze zich direct uitkleden. Er was daar al een man aanwezig. Naderhand blijkt dit Rotterdammer Ed van E. te zijn geweest. Urenlang vergrijpen de drie mannen zich aan de weerloze jonge vrouw. Ze misbruiken haar niet alleen, maar mishandelen haar ook. Ook dwingen ze haar tot seks met de twee Rottweilers die in de loods zijn. Van alles worden foto’s gemaakt.

De twee Belgische mannen en een vrouw vertrekken op maandagmiddag. De mannen zijn twee Belgische broers, Philip en Marino M. De jonge Afrikaanse blijft alleen achter met de man die al in de loods was, Ed van E. Ze is bang voor de honden, maar als de man in slaap sukkelt, weet ze toch te ontsnappen.

Poolshoogte

De politie krijgt de pornocriminelen op een presenteerblaadje aangeboden. Op maandagavond arriveert er een auto bij de loods. Er stappen twee mannen uit. De observerende politie vraagt hen wat ze daar komen doen. Ze stellen zich voor als de zonen van Ed van E., de man die het pand huurt. Ze zeggen dat ze hun vader niet konden bereiken en daarom even poolshoogte komen nemen. Ze worden meegenomen naar het politiebureau voor verhoor, daarna kunnen ze gaan. Het blijkt niet dat ze iets met de zaak te maken hebben. De politie houdt hun vader wel aan, in Rotterdam.

Kort nadat de zonen zijn gearriveerd, rijdt er nog een auto het erf bij de loods in Kraggenburg op. De inzittenden worden door de politie opgevangen. Het zijn de Belgische broers Marnick Philip en Marino M. De eerste, Philip M., blijkt de organisator van de bende. De Afrikaanse herkent hen. De politie doet huiszoeking in de loods en bij de verdachten thuis. Er worden foto’s en films van de ontsnapte Afrikaanse gevonden, maar er staan ook nog twee andere Afrikaanse vrouwen op. Hun namen en identiteit worden achterhaald: het gaat om jonge vrouwen, één uit Soedan en één uit Nigeria. Ze werken als illegale prostituees in België.

Ontvoerd

De Soedanese blijkt op 4 april in Brussel te zijn ontvoerd, net als het meisje uit Sierra Leone. Ze is eerst meegenomen naar een woning in Nederland, waar ze is verkracht en mishandeld, onder meer met een schokapparaat. Vijf dagen later krijgt ze gezelschap van de Nigeriaanse, die ook in Brussel is ontvoerd. Ook zij wordt verkracht en mishandeld, er worden foto’s van hen gemaakt en ze worden gedwongen tot escort, waarbij de mannen de klanten beroven.

De twee vrouwen worden dan naar de loods in Kraggenburg gebracht, waar ze worden gedwongen tot seks met elkaar en met de honden. Ze worden aan één stuk door verkracht en moeten ontlasting eten en urine drinken. Deze twee weten te ontsnappen als ze voor een escort naar een klant moeten: ze rennen weg en melden zich op een politiebureau. Door een communicatiefout wordt dit niet goed geregistreerd en duurt het later nogal lang voor de intussen naar België teruggekeerde vrouwen kunnen worden achterhaald. Ze zijn overigens niet bereid verklaringen af te leggen.

Veroordeeld

Niettemin zijn er genoeg bewijzen om de betrokkenen te veroordelen. Hoofdverdachte Philip M. krijgt zeven jaar plus tbs, zijn jongere broer Marino krijgt alleen vijf jaar celstraf. Rotterdammer Ed van E. krijgt zeven jaar celstraf. De vriendinnen van de broers, Lucy F., Rosy Best en Gerda de V., krijgen drie jaar straf. Ze waren erbij in de loods en hebben geholpen met het filmen. Ook waren ze zelf in de escort actief geweest en hadden ze geholpen met het beroven van klanten.

Van Mesdag

In 2016 werd de tbs van Philip beëindigd onder de voorwaarde dat hij niet meer naar Nederland zou komen, maar daar hield hij zich niet aan. Daarop kwam hij weer in de Dr. S. van Mesdagkliniek in Groningen terecht. De rechtbank heeft nu beslist dat de tbs-behandeling wordt beëindigd op het moment dat de beslissing door België wordt erkend en uitgevoerd. De voorwaarden houden onder meer in dat hij zich bij aankomst in België meldt op het politiebureau, hij voor zijn begeleiding regelmatig contact houdt met de instanties, inzicht moet geven in zijn financiën en zich richt op zijn nieuwe baan in België.

SNUFFMOVIE: CONNECTIE MET DUITSLAND?

Dankzij de ontsnapping van de jonge Afrikaanse kwamen de meest gruwelijke plannen van de Kraggenburgse pornobende niet tot uitvoering. Rotterdammer Ed van E. had contact met een Groninger die zich Hans Horse noemde. Het was de bedoeling een film te maken waarin de vrouwen geslachtsgemeenschap hadden met paarden. Het meest vergaande plan was het maken van een zogenaamde snuffmovie: de vrouwen zouden seksueel doodgemarteld worden voor de camera. Het is een van de zeldzame keren in de geschiedenis van de misdaad dat er zulke duidelijke concrete plannen waren voor het vervaardigen van een dergelijke film.

Dit artikel lees je gratis. Je kunt onderaan het artikel wel een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven publiceren

Toen het nieuws over de Kraggenburgse loods en de betrokkenheid van de Belgen in het nieuws kwam, nam de Duitse politie contact op met de Belgische collega’s. Het verzoek was de handel en wandel na te gaan van twee mannen die in Keulen een snuffmovie hadden vervaardigd. Op een videoband is te zien hoe de Turkse prostituee Jueleyha Akpinar (21) op gruwelijke wijze wordt gedood. De Duitse politie had de band in haar bezit, maar sloot niet uit dat er in België en Nederland kopieën van circuleerden. Een van de twee Duitse verdachten kwam vaak in Nederland en België.

De Belgische politiemensen zouden er slapeloze nachten aan hebben overgehouden. In het Centraal Signalementen Blad werd tot in de gruwelijkste details beschreven hoe de vrouw achtereenvolgens seksueel werd misbruikt en vermoord voor het oog van een videocamera. Aan het einde van een niet na te vertellen martelscène werd het slachtofferdoor plastic handschoenen dragende mannen gewurgd tot de dood.

Korrel zout

Verhalen over snuffmovies werden meestal met een korreltje zout genomen: het was vooral van horen zeggen. Afnemers zouden er tienduizenden euro’s voor betalen, maar er was vrijwel nooit bewijs en zeker niet in de buurt van Nederland. Tot in 1997 de zaak in Keulen aan het licht kwam. De twee mannen die de film hadden geproduceerd waren de toen 29-jarige Ernst-Dieter Korzen en de 35-jarige Stefan Mahn.

In de buurt van de woning van Mahn waren menselijke resten aangetroffen in de as van een kampvuurtje. Bij de huiszoeking was de videoband aangetroffen waarop te zien was hoe de als vermist opgegeven Turkse prostituee voor de camera werd vermoord. Er zouden eerder in het huis van Mahn twee prostituees extreme mishandelingen hebben ondergaan, maar die hadden tijdig weten te vluchten.

Geblinddoekt

De mannen hadden hun slachtoffers op straat opgepikt en hen geld en drugs beloofd. Zodra ze in de auto waren gestapt, werden ze geblinddoekt en naar een adres gebracht waar de camera klaarstond. De Duitse politie ging op zoek naar de andere vrouwen die op de beelden voorkwamen. Het vermoeden was dat er veel meer slachtoffers zijn geweest: de twee Duitsers reisden veel.

De mannen werden op 9 december 1997 aangehouden. Ze weigerden alle medewerking met de justitie. Korzen zei dat hij lid was van de Hells Angels, het zou zich in dit ruige motormilieu hebben afgespeeld. Justitie twijfelde daar nogal aan: Korzen was al van zijn vijftiende bekend wegens wapen- en drugshandel. Tussen 1990 en 1994 zat hij een gevangenisstraf uit.

Zakenman

In 1995 zette hij onder de firmanaam Titan een netwerk van piramidespelen op waarbij klanten werden geronseld in Duitsland en in de Belgisch-Nederlandse grensstreek. Hij deed zich voor als zakenman en verbleef in dure hotels. Hij spreekt goed Nederlands. In de voorgaande drie jaar was hij, aan zijn creditkaart te zien, in Antwerpen, Breda, Vlissingen, Tilburg, Eindhoven, Venlo, Arnhem en Nijmegen geweest. Hij had in die tijd in totaal in achttien verschillende auto’s, waaronder bestelbusjes, gereden. Het vermoeden was dat hij ergens een caravan of een chalet had waar hij zijn ‘trofeeën’ had verstopt. Dat zou gaan om lichaamsdelen, videobanden of persoonlijke bezittingen van slachtoffers.

Mestvaalt

In mei 2015 veroordeelde de rechtbank in het Duitse Hagen Korzen en Mahn tot levenslang, voor het seksueel misbruiken, martelen, vermoorden en filmen van de Turkse Jueleyha Akpinar die ze in de rosse buurt van Keulen hadden opgepikt. Ze hadden haar geld en drugs beloofd en meegenomen naar een afgelegen boerderij in Rönsahl, zo’n 60 kilometer van Keulen. Mahn filmde, Korzen deed de mishandelingen. Ze stikte eigenlijk te vroeg, de film was nog niet lang genoeg. Daarop reden ze naar de kerstmarkt in Dortmund, waar ze een tweede prostituee ontvoerden. Zij slaagde erin te ontsnappen en de politie te waarschuwen, waarna de mannen werden aangehouden. Ze hadden verwacht de videoband voor meer dan 50.000 gulden te kunnen verkopen.

Mestvaalt

Het lichaam van het eerste slachtoffer werd aangetroffen in een mestvaalt bij de boerderij. Haar handen en voeten waren gebonden met ijzerdraad dat diep in haar vlees sneed. De doodsoorzaak was verwurging. De Duitse officier van justitie noemde het een dieptepunt van perversie. “Je ziet het slachtoffer smeken om haar leven, terwijl ze steeds ernstiger seksueel wordt misbruikt en gemarteld.” Hij hield de jury voor dat er wegens gebrek aan tastbaar bewijs veel scepsis was over het bestaan van een snuffmovie-industrie, maar dat hij daar niet aan twijfelt.

In de media werd de Belgische privédetective André Rogge aangehaald, die beweerde dat ook kinderen slachtoffer zijn van de gruwelijke praktijken van dit soort filmmakers. Hij is gespecialiseerd in het zoeken naar vermiste kinderen en is ervan overtuigd dat sommigen het slachtoffer zijn geworden van deze snuffmovie-industrie en dat de Duitse zaak niet op zichzelf stond, maar deel uitmaakte van een internationaal netwerk. Er zou hem een videoband zijn aangeboden voor zo’n 50.000 gulden. Daar was hij niet op ingegaan, maar hij had wel enkele andere gekocht en aan de Belgische politie overhandigd. Daarop zou te zien zijn dat kinderen onder de vier jaar worden misbruikt en gemarteld. De politie was er niet in geslaagd de slachtoffers te identificeren.

SERIEMOORDENARES CANADA: VRIJWILLIGSTER OP SCHOOL

In juni 2017 ontstond er opschudding in Canada. Een vrouw die vanaf 1990 betrokken was geweest bij hij misbruiken, doodmartelen en filmen van drie jonge meisjes bleek als vrijwilligster te werken op de school waar haar eigen kinderen zitten. De Greaves Adventist Academy in Montreal. Daar waren sommige ouders niet blij mee.

Karla Homolka pleegde gruwelijke misdaden samen met haar toenmalige man Paul Bernardo. Karla’s jongere zus Tammy was het eerste slachtoffer. Op 24 december 1990 dienden ze haar een overdosis alcohol en een verdovingsmiddel toe. Ze filmden daarop om beurten de verkrachting.

In 1991 ontvoerden ze Leslie Mahaffy (14). Zij werd 24 uur lang gemarteld en misbruikt. Daarna wurgde Bernardo haar met een elektriciteitskabel. Haar lichaam werd in stukken gesneden en in beton weggewerkt.

In 1992 was Kristen French (15) de volgende. Onder bedreiging met een mes werd ze ontvoerd. Ook zij moest veel alcohol drinken. Ze werd drie dagen lang aan één stuk misbruikt. Toen werd ze vermoord en naakt in een sloot gegooid.

In 1993 werden Homolka en Bernardo aangehouden. De toen 23-jarige Karla schoof alles in de schoenen van haar man en beweerde dat ze zelf door hem was misbruikt en dat ze die moorden nooit gewild had. Ze legde een bekentenis af en kwam er vanaf met een straf van twaalf jaar. In 2005 kwam ze vrij, verhuisde naar het Caribisch gebied waar ze een nieuw leven opbouwde onder een andere naam. Ze trouwde met de broer van haar advocaat en kreeg drie kinderen. Na terugkeer in Canada werd ontdekt dat ze als vrijwilligster op school werkte en de leerlingen leerde breien of tijdens uitstapjes een oogje in het zeil hield.

Waardeer dit artikel!

De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.