In de nacht van dinsdag 9 op woensdag 10 september 2008 is er op de A73 een van de meest geruchtmakende liquidaties uit de Nederlandse geschiedenis: de moord op Hans van Geenen (33) uit Oss. De daders zijn nooit gevonden. Maar in 2015 gebeuren er vreemde dingen: twee hoofdrolspelers van toen lijken op het nippertje te zijn ontsnapt aan een poging tot liquidatie.
Donderdag 1 januari 2015. Martien Reuvers ligt om half negen ’s avonds op de bank, in zijn woning in Oijen. Zijn zoon belt dat hij zo even langs komt. Zijn vrouw is boven aan het strijken. Ze is dan ook niet verbaasd als ze even later een witte BMW stationcar aan ziet komen. In zo’n auto rijdt hun zoon. Ze loopt naar beneden en zet de voordeur vast open. Vreemd genoeg komt er niemand binnen, pas veel later meldt hun zoon zich.
Martien: ‘Vreemd, natuurlijk. Ik heb camera’s hangen, ik heb de beelden teruggehaald en dan zie je dat er eerst twee mannen in precies net zo’n witte BMW stationcar langs het huis rijden, terugrijden, parkeren. Je ziet hen uitstappen. Eén heeft een hand in zijn zak en draagt een kogelwerend vest. Ze lopen naar de voordeur, maar lijken verrast doordat die ineens opengaat. Je ziet hen overleggen en weglopen. Ik denk dat ze iets op touw wilden zetten.’ Martien is ervan overtuigd dat de mannen een aanslag op hem in de zin hadden. Sindsdien gaat hij zelden nog de deur uit zonder kogelwerend vest.
Woensdag 1 april 2015. Bianca van der Heijden, weduwe van Hans van Geenen, heeft een autorijschool in Oss. Ze heeft een afspraak met een nieuwe klant. Hij had de vorige avond gebeld en zal nu langs komen om de papieren te tekenen en te betalen.
Bianca: ‘Hij klonk wel wat raar, alsof hij een stemvervormer gebruikte, of zijn neus dichtkneep.’ Hij had nogal haast: hij wil het hele pakket en alles in één keer vooruit betalen. Bianca vertrouwt het niet helemaal en vraagt voor alle zekerheid of haar moeder erbij wil zijn. De jongen belt aan. Hij draagt een petje, kijkt naar beneden en praat onduidelijk. Bianca laat hem binnen en loopt zelf meteen door naar boven om papieren te halen. De woonkamer is direct na een kleine hal. De jongen blijft in de woonkamer staan wachten, bij de moeder van Bianca. Zodra Bianca terugkomt van boven, richt de jongen zijn wapen op haar. In een reflex duikt ze weg en draait ze haar arm naar voren. De kogel schampt haar onderarm en slaat in de bank. ‘Daarna haalde hij de trekker nog een paar keer over, ik denk een stuk of vijf keer, maar er gebeurde niets. Ik voelde elke keer bij mijn buik een soort luchtdruk. Toen rende hij weg. Ik rende achter hem aan. Hij ging rechtsaf de straat uit, ik kon hem tot de hoek volgen. Hij rende achter de speelplaats langs, de woonwijk in.’
Terug in huis ziet Bianca op de grond iets liggen. Ze denkt eerst dat het een mobiele telefoon of zoiets is, maar dat blijkt het magazijn van het vuurwapen. Dat is blijkbaar na het eerste schot er uitgevallen en dat is haar redding geweest.
Het lijkt appeltje-eitje. De jongen die zo geïnteresseerd was in rijlessen, had een naam en adres opgegeven. In de straat achter die van haar. Hij wordt dan ook al snel aangehouden als verdachte. Alleen: zijn voornaam klopt niet en Bianca herkent hem ook niet als de schutter. Het lijkt erop dat de echte schutter de identiteit van iemand anders heeft gebruikt om bij Bianca binnen te komen.
Toeval, deze twee vermoedelijke pogingen tot liquidatie? Zowel Martien als Bianca zijn beiden hoofdpersonen uit de A73-moord. Martien heeft er lang voor vast gezeten en is pas in hoger beroep vrijgesproken. Bianca is de weduwe van Hans van Geenen. Politie en justitie hebben vanaf het begin geen middel onbenut gelaten om zowel Martien als Bianca de zwarte piet toe te spelen, ook nadat Martien al is vrijgesproken.
‘Durf te tunnelen,’ was het devies van zaaksofficier A. van Veen. Het hele politieonderzoek was alleen gericht op Martien en zijn neef Toon, alle andere opties werden niet onderzocht en ook na de vrijspraak van Martien en Toon ondernamen politie en justitie geen enkele poging alsnog de werkelijke opdrachtgevers en uitvoerders te achterhalen. Anno 2015 lijkt de geest van justitie en politie in elk geval een engel der wrake te hebben geïnspireerd.
Hoe kijkt Martien terug op de gebeurtenissen, op de liquidatie van zijn vriend en compagnon Hans van Geenen? Eerst een korte terugblik op wat er toen gebeurde, op dinsdagavond 9 september 2008. Hans van Geenen (33) uit Oss was samen met een vriend, Olaf van F.(24) naar het Holland Casino in Cuijk geweest. Toen ze ’s nachts terugreden in de Ford Escort van Hans – met Olaf achter het stuur – werden ze op A73 onder vuur genomen.
Peilbaken
Hans belde naar 112 en naar iemand van wie hij dacht dat die hier weleens wat mee te maken zou kunnen hebben. Enige tijd later werd stond de Ford Escort op de vluchtstrook. Hans lag dood op de bijrijdersstoel en had kennelijk nog geprobeerd weg te komen: de deur aan zijn kant was open. Olaf was ongedeerd. In totaal waren er zo’n zeventig kogels afgevuurd. Het eerste aanknopingspunt voor de politie was dat er onder de Ford een peilbaken – een tracer – werd aangetroffen. In de drugswereld niet ongebruikelijk: soms is het handig even te weten waar een vriend of vijand zich bevindt. Al is het maar om te achterhalen waar iemand een wietplantage heeft. In dit geval lijkt het een logisch spoor naar de daders, al is het vreemd dat die de tracer niet weghalen. Wie laat er zo’n duidelijk spoor achter? Vanaf het begin kun je al vermoeden dat deze tracer misschien wel toevallig, voor een heel andere zaak, onder deze auto was geplakt.
Spyshop
De politie kan achterhalen waar het eerste signaal van de zender is opgevangen: aan de Posjesweg in Amsterdam, in de buurt van de Spyshop van Dick Offringa, om zeven uur ’s avonds op de dag van de moord. Alle klanten worden met een videocamera opgenomen. De politie bestempelt Offringa even als verdachte en neemt de videobeelden in beslag. Dan blijkt dat de mannen die de bewuste peilzender op die dinsdag hebben meegenomen uit de Spyshop de neven Martien en Toon R. zijn. Vanaf dat moment wordt het onderzoek in alle andere richtingen gestaakt en wordt er volop ingezet op de neven: ‘Kopen is plakken, plakken is schieten.’
‘Wij hebben dat ding daar inderdaad opgehaald,’ zegt Martien. ‘Ik had er in juni of juli eentje ingeleverd die niet goed werkte, die zou worden gerepareerd, ik moest ‘m nog op gaan halen, maar ik had er zelf helemaal geen haast mee. Op zondagmorgen, drie dagen voor de moord, had ik een gesprek met Hans. Hij vroeg of hij mijn setje mocht lenen. Ik wist wat hij ermee van plan was, ik vond het wel goed. Eerst zou ik ’s maandags gaan, maar toen was ik de hele dag met de auto bezig, toen was ik het vergeten. Op dinsdagmorgen heeft Hans mij minstens tien keer gebeld en ge-sms’t om mij eraan te herinneren dat hij het setje beslist vóór donderdag moest hebben. Aan het eind van de middag heb ik Hans gesproken en gezegd: “Luister, ik ga vanavond wel naar Amsterdam en dan geef ik het wel bij jou af.” Maar dat kon niet omdat hij die avond naar het casino zou gaan. Hij zei: “Dan stuur ik wel iemand naar jou toe.” Ik ben met Toon naar Amsterdam gegaan, maar het ding was nog steeds niet klaar. Toen heb ik tegen Offringa gezegd: “Daar ligt net zo’n setje, dan neem ik die wel mee.” Daar was hij niet zo blij mee, maar ik wilde niet met lege handen naar huis. Toen ik terug was uit Amsterdam ben ik naar mijn oude woning gegaan, op het kamp in Berghem. Daar had ik nog wat werk liggen en toen kwam er iemand aan de deur die ik totaal niet had verwacht en die heeft dat ding bij mij opgehaald. Toen was de vraag van de politie: wie was dat?’
Dit klinkt wat vaag en vergt enige toelichting. Het gedoe met deze tracer heeft te maken met buitenechtelijke relaties. Hans wilde het apparaat gebruiken om in dat kader de gangen van iemand na te gaan, maar in plaats daarvan werd het tegen hem gebruikt: iemand gebruikte het om hem te volgen.
De politie ontdekt de tracer meteen, mar houdt dat nog zo lang mogelijk geheim. Martien wordt op 15 september, zes dagen na de moord, als getuige gehoord bij de politie.
Martien: ‘Ik heb pas veel later ontdekt dat ik toen eigenlijk geen getuige was, maar verdachte. Als ze mij toen naar mijn alibi hadden gevraagd, had ik hen zo verteld over dat zendertje en mijn bezoek aan de Spyshop en dan had ik ook gerust de naam genoemd van degene die het bij mij thuis was komen halen. Maanden later word ik met veel geweld uit huis gerukt en naar het politiebureau gebracht. Daar krijg ik na drie dagen steeds meer informatie en dan krijg ik te horen: “Luister, we hebben een foto van jou in de Spyshop en die peilzender heeft mogelijk te maken met een schietpartij.” Toen ben ik voor mezelf dingen op een rijtje gaan zetten. Ik heb direct al gezegd: “Ik heb hier geen flikker mee te maken, dit is helemaal uit zijn verband gerukt.” Ik heb tegen die politieman gezegd: “Luister vriend, waarom heb jij mij op 15 september niets gevraagd over mijn dagindeling, mijn alibi, waarom is geen kruitspooronderzoek gedaan? Als je zoveel schoten lost moet je zwart van het kruit zijn. Waarom hebben jullie mij niet meteen opgesloten en vragen gesteld?” Ze hadden meteen moeten vragen over die dinsdag: “Hoe is jouw dag gegaan?” Dan had ik gewoon spontaan antwoord gegeven.’
Martien wist waar Hans de zender voor wilde gebruiken, ‘dat was eerst helemaal geen geheim, maar toen ik was opgepakt kon ik het natuurlijk niet meer zeggen. Dan gaan ze er namen aan verbinden en dan denk ik dat ik zelf mijn langste tijd wel heb gehad. Ik heb een vrouw en twee kinderen, die wil ik ook niet in gevaar brengen.’
De advocaat van Martien is Jan-Hein Kuijpers. Bij de rechtbank veegt hij de vloer aan met de redenatie van de officier van justitie. Kuijpers: ‘Volgens hem bellen Martien en Toon met hun eigen altijd traceerbare telefoon naar de Spyshop, waar ze zich vervolgens open en bloot laten filmen door de videocamera’s die daar hangen. De zender die ze daar ophalen plakken ze onder de auto die ze een paar uur later gaan beschieten. Als dat zo is, zouden ze de domste boeven op aarde zijn. En dat zijn ze niet.’ Niettemin eist officier van justitie 23 en 20 jaar gevangenisstraf tegen Martien en Toon en zo worden ze ook veroordeeld. Pas in hoger beroep worden ze vrijgesproken.
Grof geschut
Daarmee is de zaak niet afgelopen, zou je denken: de echte opdrachtgever is dus nog op vrije voeten. Maar er wordt verder geen onderzoek meer gedaan: politie en justitie en de familie van Hans blijven ervan overtuigd dat Martien en Toon de schuldigen zijn. In 2014 komt dat wel heel nadrukkelijk naar buiten in een onderzoek van Bureau Beke: ‘Met Grof Geschut’. Daarin erkent de officier van justitie dat er voor is gekozen bewust een tunnelvisie toe te passen. ‘Ik heb tegen het team gezegd: “Durf te tunnelen.” Het is duidelijk dat dit betrekking heeft op de verdachten Martien en Toon en dat dit het enige scenario is dat is onderzocht.
Tussen Martien en zaaksofficier Van Veen boterde het meteen al niet. Martien: ‘Bij onze eerste ontmoeting over de A73-zaak zei hij: “Ik ben de zaaksofficier, de zaak is opgelost.” Ik heb hem een hand gegeven en gefeliciteerd: “Mooi! Dan kan ik naar huis.” “Nee,” zei hij, “jij hebt het gedaan.” Ik zei: “Dan ben jij niet goed bij je hoofd.” Daarna is het nooit meer goed gekomen.’
Wat herinnert Martien zich nog van de dag van de aanslag, 10 september 2008?
Martien: ‘Ik was thuis in Oijen. Ik werd ’s morgens gebeld door een kennis, die beelden had gezien op televisie. Hij had de Ford Escort herkend, er lag iemand dood onder een laken, via de tam-tam ging dat dat Hans van Geenen zou zijn. Ik sms’te meteen: “Dat kan niet, dan had zijn vader mij allang gebeld.” Later bleek dat die mijn nummer niet meer had, maar die wist het om zeven uur ’s morgens al. Ik ben aan het bellen gegaan, hoorde dat het mis was en ben naar de ouders van Hans gegaan.’ De familie is bij elkaar in de woning van de zus van Hans, in Oss. ‘Later kwam Olaf daar ook naar toe. Die had zijn overall nog aan, die kwam van zijn werk. De zus van Hans en haar man kwamen net terug van het politiebureau. Die waren ’s morgens al gebeld, en met de politie mee geweest naar de snelweg, waar het gebeurd was. Eerst werd gedacht dat Olaf ook slachtoffer was. Op dat moment heb ik daar helemaal niet aan gedacht, maar achteraf is het toch wel heel vreemd: het eerste wat Olaf en de vader van Hans deden, ’s morgens, was met een laptop aan de gang om te proberen de pokerrekening van Hans leeg te halen. Daar stond 45.000 dollar op. Dat is niet gelukt omdat Hans net de code had veranderd. Daar is later nog heel veel over te doen geweest, over dat geld, dat staat allemaal in het proces-verbaal.’
Martien is ’s middags tot een uur of drie bij de familie. Er zijn huiszoekingen bij Hans, bij zijn ouderlijk huis, bij zijn zus. Martien: ‘De moeder van Hans zei: “Hans heeft vorige week nog over zijn begrafenis gepraat. Hij wil een witte kist met bloemen. Maar wij hebben het geld niet.” Dat vond ik vreemd, maar ze zei: “Ik kan er niet over praten.” Toen heb ik die begrafenis betaald. Later bleek dat ze gewoon verzekerd waren.’
Wat was de eerste gedachte, toen: waar kwam dit vandaan?
Martien: ‘Ik had in die tijd weinig contact met Hans. Ik wilde weg uit dat wietwereldje, daar waren zoveel problemen. Er waren veel mensen boos op Hans. Hij zat met wat jongens in een kring: voor 5000 euro kon je meedoen in een kwekerij, dan kreeg je een sleutel. Op die manier had hij zo’n 35.000 euro binnengehaald. Daarmee was hij naar het casino gegaan. Sommigen had hij terugbetaald, anderen niet. Voor die tijd was Hans altijd netjes gekleed, zat hij elke dag bij de kapper. De laatste tijd was hij een soort zwerver geworden, hij had nergens zin meer in. Met ‘Oom Wimke’ had hij veel gesprekken over de dood. Die zei ook: “Hans was niet meer wie hij was, hij was heel erg veranderd.”’
Horloge
De familie hoort aanvankelijk weinig over het onderzoek. ‘Op een gegeven moment belt de vader van Hans mij op: de politie wilde wat weten, maar hij durfde dat niet vertellen. Hij vertelde mij toen dat Hans hokken aan rippen was, dat hij er een vriendin bij had, met veel problemen; een berg ellende met mensen die hij niet had betaald en dat ging om flinke bedragen. Ik ben toen met dat verhaal, uit naam van de vader van Hans, naar de politie gegaan. Dat is de grootste fout van mijn leven geweest. Dat ik me heb laten meeslepen, omdat we die zaak graag opgelost wilden hebben. Het eerste wat de rechercheur tegen mij zei was: ‘Van jou had ik een ander horloge verwacht.’ Wat dan? ‘Een Cartier met stenen.’ Ik had een stalen Santos 100, met een leren band, zonder steentjes. Dat werd in beslag genomen, heb ik nooit meer teruggezien. Ik kon dat toen niet plaatsen. Later bleek dat er een horloge van Hans was afgepakt, voor een schuld. Dat had zijn vader aan de politie verteld. Ze dachten blijkbaar dat ik dat horloge had.’
Stiekem
Achteraf blijkt dat toen Martien vrijwillig naar de politie ging om het verhaal van de vader door te geven, hij zelf al als verdachte stond geregistreerd. De politie had de gegevens van de Spyshop allang, maar tijdens het gesprek op het politiebureau zeiden ze daar niets over. Martien: ‘Ze waren volop aan het rechercheren. Ze hebben toen ook stiekem dna-materiaal van mij genomen. Ik kwam elke dag bij de Délifrance in Oss. Later blijkt dat ze toen ik naar de wc ging en ging afrekenen, ze mijn mes en vork hebben meegenomen. Normaal gesproken ben ik heel erg oplettend, maar dit had ik niet gemerkt.’
Er zat een dna-spoor op de simkaart van de tracer die onder de Ford Escort was aangetroffen en op de auto zelf. Dat dna was niet van Martien en niet van Toon. Dit spoor is niet uitgezocht. In het kader van de tunnelvisie: Martien was de dader, het dna was niet van hem, dus was dit verder niet interessant. Martien: ‘De officier van justitie heeft bij de eerste pro forma zitting een smerig spelletje gespeeld. Hij beweerde dat er een honderd procent dna-match was met de hoofdverdachte. Dat was ik. Ik zei: ‘Dat kan niet.’ De officier bedoelde het dna op de mes en vork uit de Délifrance, die ze in dat café hadden gestolen. Ze beweerden dat die in een hennepkwekerij waren gevonden. Dat klopte niet, maar dat is dus pas bij de behandeling in hoger beroep naar voren gekomen. Dat is geen foutje, dat is misleiding.’
De cruciale vraag en misschien de sleutel naar de oplossing: van wie is het dna op de tracer? Martien: ‘Dat heb ik de officier van justitie gevraagd. Het was bekend dat er dna-sporen van een man en van een vrouw waren gevonden. De officier zei: ‘Het is niet van jou, daar heb je niks mee te maken.’ Ik heb gevraagd: ‘Is het soms van Olaf en een vrouw?’ Dat wilde de officier niet zeggen, alleen dat degenen van wie het was niet in de dna-bank voorkwamen. Het was in elk geval ook niet van Toon en ook niet van zijn broers, van wie ze ook op een achterbakse manier dna hebben afgenomen.’
Er zou meer uit te zoeken zijn, zou je zeggen. Op beelden van de bewakingscamera’s van Holland Casino in Cuijk zie je Olaf en Hans ’s avonds rond tien uur aankomen. Ze parkeren in de berm. Kort daarna rijdt er een auto voorbij; die keert en wordt dan naast de Ford Escort geparkeerd. Er stappen twee mannen uit, die naar de ingang van het casino lopen en naar binnen gaan. Even later stapt er nog iemand uit de auto. Hij loopt rond de auto’s, je ziet hem door zijn knieën zakken, daarna stapt hij in zijn eigen auto, doet de motorkap open, gaat daar wat zitten rommelen, met de kofferklep open. Hij is aan het treuzelen, lijkt het. Dan gaat hij ook naar het casino. Vervolgens gebeurt er een hele tijd niks, tot Olaf en Hans rond twee uur ’s nachts het casino uit komen lopen. Ook de drie mannen uit de andere auto komen naar buiten. Hans en Olaf lopen snel naar hun auto en rijden weg. De andere auto rijdt er vrijwel meteen achteraan.
In de berichten over de schietpartij staat dat de Ford beschoten is vanuit een BMW. Dat verklaart Olaf. Martien: ‘De auto die hen volgde bij het casino was beslist geen BMW. De auto van waaruit geschoten is, was ook geen BMW. Er is een ooggetuige, een automobilist, die het heeft gezien en die beschrijft een heel andere auto. Een Volkswagen Passat of een Audi A6, van het model 2004, 2005. Olaf zegt: “Ik zag ringen in de koplampen.” Hij dacht aan een BMW uit de 5-serie. Maar dat kan helemaal niet, zo’n BMW heeft geen xenosverlichting.’
Hypnose
De getuige is een vrachtwagenchauffeur die in een personenauto reed. Hij is drie keer onder hypnose gehoord. Hij hoort geen knallen, ziet geen mondingsvuur. Hij ziet wel de Escort van Olaf en Hans en een andere grote donkere auto. Zijn eerste gedachte is dat het om een straatrace gaat en dat ze elkaar van de weg willen rijden. De grote donkere auto rijdt door, een andere kleine middenklasser blijft bij de Escort rijden. Martien: ‘Daar is nooit onderzoek naar gedaan, naar die auto’s. Volgens deze getuige was er helemaal niet geschoten. Op een gegeven moment zag hij mist en rook hij een benzinelucht. Hij reed met het raam open, hij was aan het roken. Toen reed hij de Escort voorbij: die was op de vluchtstrook gestopt. Hij zag twee mannen in de auto zitten. De ruiten zaten er nog in, uit niets blijkt dat er toen al geschoten was. Ik denk dat de eerste schoten al waren gevallen voordat die vrachtwagenchauffeur bij Haps de A73 op reed.’
Olaf zegt dat ze al rijdend beschoten zijn. Dat klopt waarschijnlijk wel: dat waren die eerste schoten, nog voor de afslag Haps. Daarna is de Escort nog een hele tijd achtervolgd. Volgens Olaf zijn alle schoten afgevuurd terwijl ze reden, maar dat is uiterst onwaarschijnlijk. De Escort had vier lekke banden.
Martien: ‘Je kunt met 150 km/u geen vier banden lekschieten. In het laatste telefoontje hoor je Hans praten, maar je hoort geen schoten. Olaf maakt er een heel verhaal van. Dat hij is omgedraaid, tegen het verkeer in is gaan rijden, om te ontsnappen. Een forensisch onderzoeker, Ruben Poppelaar, heeft dat op verzoek van mijn advocaat uitgezocht. Er klopt geen snars van dat verhaal. Ze zouden kilometers lang beschoten zijn, met 150 km/u. Maar de kogelhulzen lagen bij elkaar in een cirkeltje. Eén huls stond rechtop achter de auto. Dat paste niet in het plaatje van de politie, dat hebben ze in het onderzoek aan de kant geschoven. Het is duidelijk wat er wel is gebeurd: de auto is stilgezet, Olaf is uitgestapt. Toen is Hans van dichtbij doodgeschoten. Hij probeerde nog te ontsnappen, door de deur open te doen. Dat doe je niet met 150 km/u, onder het rijden. Uit de reconstructie van de kogelbanen blijkt dat Olaf nooit en te nimmer in de auto kan hebben gezeten toen Hans is beschoten. Er waren 35 schoten dwars door de auto heen, van buiten door het raam bij de bestuurderskant.’
Vernietigd
Nader onderzoek was niet meer mogelijk: de auto is direct na het onderzoek vernietigd. Het is niet zo dat de politie helemaal niks heeft gedaan: overal staan camera’s langs de wegen. Veel van die beelden zijn bekeken. Martien: ‘Bijna alle trajecten zijn nagegaan, maar één niet. Het traject Oss-Heesch. Aan die afslag wonen mensen die ook in het dossier voorkomen, maar juist die beelden zijn nooit opgevraagd. Ze hebben alleen routes gevolgd die met mij te maken konden hebben. Toen dat niks opleverde, zijn ze met dat onderzoek gestopt.’
De politie beweert dat Martien de avond voor de moord de tracer die onder de Escort zat, bij de Spyshop heeft gekocht, voor 3400 euro.
Martien: ‘Klopt niet. Je ziet mij ook niet betalen. Je ziet dat ik ruzie maak met de eigenaar, Dick Offringa. Mijn tracer was daar in reparatie. Maar dat kwam de politie niet uit. Als je het verhoor met Offringa beluistert, merk je dat er elke keer pauzes zijn, omdat het opnameapparaat zogenaamd steeds vastloopt. Je kunt zo nagaan dat er tijdens die pauzes is besproken wat Offringa moest verklaren. Ze hebben hem bang gemaakt en onder druk gezet en gezegd dat hij medeverdachte is. Hij slaat wartaal uit. Op een gegeven moment zegt hij: “Wat u zegt, kan ik mij wel in vinden.” Wat daar op papier staat, is het verhaal van politie. De politie heeft daar ook zo’n ding gekocht, om mij erin te luizen, maar ze hadden niet in de gaten dat er een unieke Imei-code in die dingen zit. Die stond op de rekening van het apparaat dat ze zelf hadden gekocht.’
Druiven zuur
In totaal zit Martien 39 maanden vast voor ‘de A73’. Als hij wordt vrijgelaten zijn voor justitie en politie de druiven zuur. De politie onderhoudt warme contacten met de familie van Hans, aan wie ze duidelijk laten merken dat er wat hen betreft maar één verdachte is, ook al is die vrijgelaten.
Martien: ‘Ze hebben mij bij alles gevolgd. Ze zagen mij uitgaven doen, en trokken de conclusie dat dat met zwart geld moest zijn gedaan. Terwijl ik aantoonbaar zes ton wit geld had, door de verkoop van onroerend goed. Uiteindelijk hebben ze er drie jaar van weten te maken, voor witwassen en leidinggeven aan een criminele organisatie. Van die hele zogenaamde criminele organisatie ben ik als enige veroordeeld en er loopt ook nog steeds een ontnemingsvordering. Het enige concrete wat er lag was een zaak met 35 wietplanten in een loods. Die van iemand anders was, maar ik was volgens hen katvanger. Daar staat normaal een werkstraf op van 240 uur.’
In februari 2014 komt Martien vrij. Kort daarna raakt hij in een nieuw avontuur verzeild: hij wordt door een arrestatieteam aangehouden op bevel van dezelfde officier als in de A73-zaak. Dat heeft hij te danken aan de beruchte broers Edgar en Pieter van Lent uit Nijmegen. Ze zijn eerder in het nieuws geweest als kroongetuigen, maar tot twee keer toe als fantasten afgeserveerd. Eerst kwamen ze met een onzinverhaal over de moord op Cor van Hout, later beweerden ze dat ‘Big Willem’ van Boxtel met een bom een aanslag had willen plegen op Willem Holleeder, in het clubhuis van de Hells Angels. Van Boxtel werd hiervoor gearresteerd en ‘in bad standing’ uit de Hells Angels gegooid. Later bleek dat kroongetuige Edgar het hele verhaal uit zijn duim gezogen had.
Martien: ‘Een maand voordat ik vrijkwam hadden Edgar en Pieter van Lent bij een autobedrijf in Wijchen een Porsche gehuurd, voor 3000 euro per maand. De eerste termijn hadden ze betaald, toen hadden ze schade veroorzaakt en niet meer betaald.”
Martien raakte erbij betrokken omdat hij de gedupeerde goed kent, met als gevolg dat de Van Lents aangifte tegen hem doen. En erbij zeggen dat het gaat om ‘de Martien R. van de A73-moord.’ Hij zou hen persoonlijk hebben bedreigd, maar als ze hem moeten beschrijven gaat dat nogal mank: er klopt geen hout van. Het is duidelijk dat ze hem nooit hebben gezien. Ze beschrijven iemand die ze op een foto op internet hebben gezien. In elk geval niet Martien: van hem is op internet geen foto te vinden. De Van Lents willen opname in een getuigenbeschermingsprogramma, maar dat gaat justitie een stap te ver. Niettemin krijgt Martien twaalf maanden gevangenisstraf voor mishandeling van de man van herstelbedrijf en bedreiging van de gebroeders Van Lent. De zaak loopt nog in hoger beroep. De Van Lents hebben aangegeven dat ze niet op zitting willen worden gehoord: ze willen geen confrontatie met Martien R.
Tijdens de inhoudelijke behandeling verklaarde Martien ten overstaan van de rechters dat hij de zaak als een wraakactie van de officier beschouwt. Zijn advocaat in die zaak, Peter van Zon (kantoorgenoot van Jan-Hein Kuijpers) zegt dit niet als juridisch standpunt in te nemen, maar hij ‘kan het gevoel bij Martien wel begrijpen.’
Tot zover de reportage uit juli 2015. In juni 2017 aandacht voor de ontvoering van zakenman Ronald Maurits in Nunspeet. Daar was een connectie met Brabant. Bianca is hiervoor enige tijd aangehouden. Meer over die reportage staat hier