Eind november 2018 bekende Frank Masmeijer (57) bij het Antwerpse hof van beroep dat hij betrokken was bij de invoer van 467 kilo cocaïne via de Antwerpse haven, in oktober 2014. Hij was ingeschakeld om de partij ter waarde van 23 miljoen euro, die was verstopt in een pallet met bananen, op te halen. Hij kreeg daar 30.000 euro voor. Er volgde een strafeis van acht jaar. Over de avonturen van Masmeijer in de Antwerpse haven is voorlopig genoeg geschreven. Voorzichtig uitgedrukt: dat was geen doorslaand succes. Maar hoe verging het hem met zijn eerdere activiteiten in België, in de horeca? De Belgische zakenman Fred Vinken maakte het allemaal van heel dichtbij – en veelal hoofdschuddend – mee.
Ook als je niet heel bekend met de Vlaamse literatuur, kun je heel tevreden rondkijken bij Ago’s. Voorheen De Loteling. Misschien wel de mooiste horecagelegenheid van België, in het schilderachtige gehucht Schilde, onder Brasschaat. Hier komen de dames en heren met de mooie auto’s en de goede smaak voor een goed glas wijn op een lommerrijk terras. In Schilde schreef de beroemde Vlaamse volksschrijver Hendrik Conscience, bekend van De Leeuw van Vlaanderen, zijn andere meesterwerk: De Loteling. Hij wordt ter plaatse hierom nog altijd geëerd. Dat de nieuwe eigenaren in 2011 de historische naam veranderden, allez.
Het was hier dat de vrije val van Frank Masmeijer begon. Fred Vinken, succesvol zakenman in de it-sector, die zowel in Nederland als België kind aan huis was bij de topmannen en –vrouwen zo eind jaren negentig van de vorige eeuw, was er vanaf het begin bij betrokken. Niet zo gek: hij woonde in de monumentale villa pal tegenover De Loteling. “Ik had toen vier bedrijven: twee in Nederland, twee in België. De KLM was een van de grote klanten.”
Nina Brink
Het was de begintijd van de telecomrevolutie. In Nederland heette het bekendste bedrijf Arcobel, in België Belficom en Daytona. Er werkten in totaal zo’n tachtig mensen. Fred Vinken kreeg een flinke tas met geld nadat hij een van de bedrijven had verkocht aan Willem Smit van Newtron en aan Nina Brink, die vooral bekend – berucht – zou worden van Worldonline. “Ik zat samen met haar in de Raad van Bestuur van Newtron, dat mijn bedrijf had gekocht. Ik had een deel cash gekregen, een deel in aandelen.”
Het was een idiote tijd. “Er zat een man bij die elke keer duizend gulden fooi gaf aan de toiletjuffrouw. Advocaat Oscar Hammerstein was de vaste adviseur. Willem Smit had zijn eigen vliegtuig, het gezelschap zat twee keer in de maand bij seksclub Yab Yum in Amsterdam.
Huilend
Voor Fred duurde de pret maar zeven maanden. Hij had het aan de stok gekregen met Nina Brink. Ze hadden meteen al geen klik meer nadat hij haar ‘meisje’ had genoemd. “Zij was binnengekomen via TM Data, een bedrijf met een vestiging in Amsterdam en in Brussel. Zij wilde die laten fuseren met mijn bedrijf, maar dat wilde ik niet.” Fred had bovendien geen trek in het milieu waarin de club snel rijk geworden Nederlanders zich bewoog. “Ik ben Nina nog wel eens tegengekomen in Schilde, bij John van de Wind, die rijk is geworden met eierverpakking. Die mensen zitten allemaal in Monaco, daar voelde ik mij niet thuis.”
Fred trok zich bescheiden terug in de omgeving waar hij was opgegroeid en kocht de villa tegenover De Loteling. Daar ging het niet goed, er moest orde op zaken worden gesteld. Fred greep in. Het werd een goudmijn. De kracht van De Loteling was dat het was gevestigd in een pand met veel historie. Een monument uit 1700, onder de zegen van het boek van de beroemde schrijver. “We hebben de huisstijl wat aangepast en het gerenoveerd, met behoud van alle oude elementen. Het pand had een ziel. En de ligging was perfect: aan een drukke baan in een sjieke wijk, met een grote parkeerplaats. Als je dan ook nog goed personeel hebt, kan het niet fout gaan.”
Dat ging het ook niet. Negen jaar lang liep het als een trein. Er was maar één dingetje dat zakenman Fred dwarszat. “Ik betaalde 5000 euro huur per maand. Voor wat een krot was toen ik er begon. Naast de renovatie had ik er wat bij gebouwd: een terras met 200 stoelen. ‘s Zomers was het ei-vol. We hadden negen jaar dezelfde mensen in de keuken en in de zaal, het was honderd procent vertrouwd. Ik wilde wel doorgaan, maar dan wilde ik het pand kopen.”
Frank en Max
Daar liep het vast: de eigenaar wilde zijn goudmijntje niet van de hand doen en in die situatie kwam Frank Masmeijer op de proppen. Samen met een andere Nederlander: Max. Iemand van wie we alleen de voornaam noemen. Omdat hij in Nederland in de bajes had gezeten wegens vleesfraude, maar zich naderhand goed heeft gerehabiliteerd en de laatste jaren weer goede zaken doet in de Belgische horeca-sector. “Frank en Max hadden samen een paar horecazaken in het shoppingcentrum van Wijnegem en van Waasland. Ze hadden dezelfde wijnleverancier als ik. Ik had laten doorschemeren dat ik te oud werd. Het was 2008, ik was 68, ik zag op tegen een nieuw huurcontract voor De Loteling van negen jaar. Dat had ik hier en daar geventileerd en dat was bij Frank en Max ter ore gekomen.”
Jaloers
Fred wist iets van het verleden van Frank. “Dat hij vroeger die Honeymoonshow had gedaan. Hij kwam regelmatig bij ons in de zaak, samen met Max, hij zag dat het goed draaide. Ik denk dat hij een beetje jaloers was. Wij hadden een omzet van 1,5 miljoen euro per jaar, dat kon ik laten zien. Hij vroeg: ‘Wat verdien je daar nou aan?’ Ik zei: ‘100.000 euro.’ Hij lachte me in mijn gezicht uit. Dat was volgens hem veel te weinig met die omzet. Misschien, maar ik vond het oké, ik zei: ‘Ik heb het rustig, ik betaal de mensen goed, ik ben er content mee.’ Daar moest hij mee lachen.”
Bij de kloten
Fred vroeg 600.000 euro voor het handelsfonds en de goodwill. Voor dat bedrag mocht Frank het overnemen. “Mijn vrouw stond de laatste vijf jaar in de zaak, zij zorgde ervoor dat alles goed verliep, zij was het gezicht van de zaak, zij beheerste het hele spel. Ik zei tegen Masmeijer: ‘Ze wil best blijven.’ En: ‘Ik zou niet te veel veranderen.’”
Frank en Max namen De Loteling samen over. Fred: “Ze hebben mij goed bij de kloten gehad. Ik had in april 2008 het contract getekend met hen beiden. Ze zouden er 15 september in trekken. Op 14 september zouden ze betalen. De dag vóór de overgang en de betaling zetten ze mij met de rug tegen de muur. Het contract moest doorgaan op twee vennootschappen: de BVB Charmie van Frank en een BVB van Max. Dat vond ik niet leuk. Alles was voorbereid, alles was geregeld, ik kon geen kant op.”
Geen cent
De onderhandelingen waren bij Fred thuis, in de mooie villa tegenover De Loteling. Mooi. Dat vond Frank ook. “Ik had de woning laten renoveren voor 250.000 euro. Nieuwe keuken, parket, badkamers boven. Maar daar wilde ik ook wel vanaf: de kinderen waren het huis uit, het was een woning met zeven slaapkamers, op 6000 vierkante meter grond, met zwembad. Op termijn wilde ik het wel verkopen. Toen Frank dat hoorde zei hij meteen: ‘Ik wil dit huis kopen.’ De vraagprijs was 1,5 miljoen euro. Hij was direct akkoord met de vraagprijs.”
De verkoop zou in september doorgaan, nadat het met De Loteling was geregeld.
Dat zat nog even tegen. De vennootschappen van Frank en Max, die het zouden overnemen, waren net opgericht. Daar zat nog geen cent in. “Frank zei: ‘Van de prijs voor De Loteling gaan we pas na een jaar één schijf betalen.’ Dat was niet de afspraak, maar als ik nee had gezegd, was alles helemaal fout gelopen. Ik begon hem zwaar te wantrouwen, maar ben toch akkoord gegaan en heb de zaak op die twee vennootschappen gezet. Uiteindelijk heb ik maar driekwart van de afgesproken prijs gekregen, het laatste deel hebben ze nooit betaald.”
De verkoop van het huis is doorgegaan. “Daarvoor is hij geld gaan lenen.”
Grootheidswaan
Voor Frank werd het een debâcle. Fred: “De man lijdt aan grootheidswaanzin. Alles wat ik aan renovatie had gedaan, heeft hij afgebroken. Hij maakte voor 300.000 euro kosten, maar veel leveranciers zijn nooit betaald. Binnen twee jaar tijd heeft hij het huis moeten verkopen voor een lagere prijs.”
Met De Loteling ging het niet veel beter. Fred: “Frank had tegen mij gezegd: ‘Fred, ik zou graag willen dat je hier blijft komen.’ Ik mocht de eerste twee jaar voor 25.000 euro gratis komen verbruiken, dat bood hij aan. De eerste keer dat ik er gebruik van wilde maken, was in april van het jaar daarop. Het was lekker weer, ik nodigde twee vrienden uit en we gingen naar De Loteling. Toen ik de rekening wilde aftekenen, kwam Frank. Hij zei: ‘Fred, ik heb liever dat je niet meer komt.’ Hij wilde stoppen met het aanbod. Ik ben er daarna nooit meer geweest. Binnen een jaar is het failliet gegaan.”
Kroonluchters
Wat Fred niet heel erg verbaasde. “Hij had de inrichting helemaal veranderd. Het was een oud pand, hij had er rode moderne kroonluchters in gehangen. Hij had de bar laten verbouwen en omgedraaid. Het personeel was eruit, de kok was eruit. De mensen kwamen niet meer. Ik had een wijnkaart met minstens 150 wijnen, hij had 12 wijnen.” De samenwerking van Frank met Max was na drie maanden al van de baan. Fred: “Er moest geld bij. Ze hadden een kortlopende lening. Max heeft Frank uitgekocht voor de twee zaken die ze samen hadden in die shoppingcenters. Daar is Max mee doorgegaan. Het waren ook geen vrienden meer.”
Rocksterren
En Frank stond er alleen voor, bij De Loteling. Aan schone schijn geen gebrek. “Frank reed in een Porsche Cayenne Turbo, zijn vrouw in een Bentley. De kinderen werden met een chauffeur naar de Europese school gebracht. Ze hadden de levensstijl van rocksterren.”
Fred ontmoette Frank na ‘het etentje met vrienden’ in april 2009 nog één keer, een paar jaar later. “Hij kreeg vragen over het faillissement, hij moest bij de onderzoeksrechter komen, hij vroeg of ik iets wilde getuigen. Ik heb gezegd: ‘Ik doe niks meer voor jou, ik ken u niet meer.’ Hij was toen al weg uit Schilde, hij zat in een herenhuis in Antwerpen. Ik weet niet meer waar het precies over ging.”
Kat in de zak
Het zaken doen met Frank is Fred slecht bekomen, ook met een ander akkefietje. “Toen ik net uit De Loteling was, zei hij: ‘Ik weet een Porsche Cayenne te koop, met maar weinig kilometers op de teller. Als je cash betaalt kun je ‘m kopen voor 35.000 euro.’ Ik reed toen in een BMW X5 en ik had er wel oren naar. De man met de Cayenne kwam langs en het was een prachtige auto, met 30.000 kilometer op de teller. De vraagprijs was nog niet de helft van wat hij waard was. Ik koop hem en betaal hem.”
De praktijk leert dat veel dingen die te mooi lijken om waar te zijn, dat inderdaad vaak ook zijn: te mooi. Fred: “Een paar maanden later kwam de politie binnen. De auto was eigendom van een leasemaatschappij. Maar gelukkig had ik de factuur en het betalingsbewijs, waar ik de auto had gekocht.” Het werd een verzekeringskwestie, die bij de rechtbank werd afgehandeld. Fred: “Ik heb een deal gemaakt, maar je begrijpt dat ik niet stond te kijken toen het nieuws over Masmeijer in de pers kwam. Het heeft alles te maken met de exorbitante levensstijl van die man. Voor mij is het een gluiperd.”
WAT DEED FRANK MASMEIJER PRECIES IN DE HAVEN?
Na jarenlang ontkennen en draaien gaf Masmeijer tijdens de behandeling van de zaak in hoger beroep plotseling toe toe dat hij daadwerkelijk betrokken was bij een drugstransactie. Voor het uithalen van een partij cocaïne had hij 30.000 euro gekregen en hij had het geld aan zijn neef gegeven, die havenarbeider was en die hem zou helpen. Maar de neef haakte af en Frank probeerde toen zelf met een gehuurde bestelwagen zelf de lading op te halen. Hij kreeg het niet mee en de opdrachtgevers sloegen hem in elkaar. Een foto van deze mishandeling verscheen in de Gazet van Antwerpen.
Volgens de advocaten van de andere verdachten is Masmeijer “een verhaaltje komen vertellen” en klopt wat hij vertelt niet met andere gegevens in het dossier. De advocaten krijgen gelegenheid tijdens een extra zitting Masmeijer aan een kruisverhoor te onderwerpen. De uitspraak wordt niet vóór februari 2019 verwacht.
Als het relaas van Masmeijer klopt, zou het betekenen dat dit een eenmalige uitglijder is geweest. In het Antwerpse en Nederlandse criminele milieu wordt dit ernstig betwijfeld en heerst de overtuiging dat Masmeijer al veel langer in deze kringen actief was en jarenlang inkomsten zou hebben gehad uit het drugsmilieu om zijn luxe leven te bekostigen. Daarnaast is de vraag of Masmeijer ermee klaar is als zijn gevangenisstraf erop zit: het is niet onaannemelijk dat hij verantwoordelijk wordt gehouden voor het verlies van de partij.
FRANK EN DE HEINEKENONTVOERDER
Nadat hij zijn straf had uitgezeten voor de Heinekenontvoering begaf Cor van Hout zich graag in de wereld van de jet-set, waar hij handenvol geld uitgaf. Een van de vrienden van toen vertelt hoe Cor en Frank even met elkaar in aanraking kwamen. Cor zat met zijn vriendin en twee vrienden op het terras van het Hilton Hotel in het Zuid-Franse Cannes, toen Frank Masmeijer daar passeerde. “Kom erbij zitten!” riep Cor, maar Frank was niet meteen enthousiast.
De vriend: “Frank logeerde ook in het Hilton. Hij had mij even daarvoor geholpen. Het was ik de tijd van het filmfestival, alle hotels waren volgeboekt. Ik was er drie dagen en wilde graag in het Hilton. Toen Frank dat hoorde riep hij de manager erbij en heeft daar vreselijk stampei gemaakt, net zo lang tot ik daar een kamer kreeg. Ik had het schaamrood op mijn kaken, maar lag wel in de suite voor de prijs van een normale kamer. Dat had Frank dan toch maar mooi voor elkaar gekregen.”
Frank en het gezelschap van Cor vertoeven enkele dagen in elkaars omgeving, “maar ik had het idee dat hij ons een beetje ontliep. Volgens mij had hij het niet zo op Cor. Maar toen Frank langs het terras kwam, kon hij er niet onderuit. Hij wilde doorlopen. “Ik moet naar mijn vrouw, ze ligt op het strand,” zei hij. Cor kon aardig aandringen: “Kom op, een kwartiertje!” Die kwartiertjes van Cor liepen altijd uit. Deze dus ook en Frank belt zijn vrouw dat-ie op het terras zat en dat hij haar daar wel zien.”
Een stoot
Het speelde eind jaren negentig. “Het is nog steeds een mooie vrouw, maar twintig jaar geleden was het echt een stoot! Na een klein uurtje kwam ze van het strand. Iedereen keek haar na. Een kobaltblauw jurkje, mooi gebruind, hoge hakken, een plaatje! Ik stoot Cor aan, zo van: ‘Kijk ‘ns effe!’ Cor, tegen
Frank: ‘Frank, mag ik wat zeggen?’ ‘Tuurlijk Cor, wat wou je kwijt?’ ‘Frank, wat een ongelooflijk lekker geil wijf heb je toch!’ En hij riep meteen de ober: ‘Ober, geef nog wat te drinken en de rekening!’ Dat laatste natuurlijk in vloeiend Frans, dat had Cor wel geleerd toen hij in Frankrijk in de gevangenis zat. Frank viel bijna van zijn stoel en was ook meteen vertrokken. Met zijn vrouw. We hebben ze niet meer teruggezien.”
Krankjorem
Volgens een van de andere aanwezigen bij dit voorval, was Cor overigens helemaal niet zo gecharmeerd van Frank. “Ik weet van Cor dat Frank toentertijd ook met Cor probeerde aan te pappen. Ik weet verder niet of ze samen iets van zaken hebben gedaan maar die Frank is in ieder geval een aantal keren in het gezelschap van Cor en wat vrienden van Cor geweest. Cor en zijn maten werden helemaal krankjorem van zijn onophoudelijke moppengetap. Cor was er op een gegeven moment zo klaar mee dat hij tegen Frank zei: ‘Als je nog één mop tapt schiet ik je dood!’”