(reportage uit oktober 2018)
Als Ad Haverkamp (47) een café in Breda binnengaat, is de kroegbaas verplicht de politie te bellen: Ad is hier. Iedereen die wat voor zaken dan ook doet met Ad, krijgt alle gemeentelijke instanties over zich heen en wordt het werken onmogelijk gemaakt. Tot hij breekt met Ad. “De burgemeester wil mij ten koste van alles uit de stad verjagen,” zegt Ad, “maar ik laat me niet wegjagen.” Volgens Ad heeft burgemeester Paul Depla een fobische afkeer van alles wat met motoren en motorclubs te maken heeft “en daar ben ik de dupe van.”
De Neerloopweg is een straat op een industrieterrein aan de rand van Breda waar Ron Rodie (53) sinds jaar en dag ongestoord aan Harley Davidsons (en andere motoren) knutselt. Hij is gepokt en gemazeld in de motorwereld, heeft zijn roots bij de Hells Angels, maar is al jaren zelf niet meer heel actief in het clubgebeuren. In de zomer van 2018 ontstond het idee om in Breda een chapter op te richten van motorclub Kings Syndicate MC, een snelgroeiende afsplitsing van No Surrender. Een soort van vriendengroep, kleinschalig. Dat leidde meteen tot een oorlogsverklaring van burgemeester Paul Depla: “We gaan deze motorbende koste wat kost tegenhouden in de regio,” liet hij strijdlustig weten. Gemeente, politie, fiscus en andere overheidsdiensten zouden hiervoor hun krachten bundelen.
De gebetenheid van de burgemeester is verklaarbaar: Kings Syndicate profileert zich als een Outlaw Motor Gang, een zogenaamde 1-procent-motorclub. De term verwijst naar de uitspraak dat 99 procent van de motorrijders zich aan de wet houdt, 1 procent niet. Het nieuwe chapter in Breda telde twaalf man. Toch wel wat geschrokken door de ophef besloten Ron en Ad te stoppen met Kings Syndicate en zelf verder te gaan met een ‘gewone’ (dus geen 1-procent) motorclub. Een vriendengroepje. Omdat ze het leuk vinden samen op pad te gaan, samen dingen te ondernemen: niks illegaals. Maar de beer was los en niet terug in zijn hok te krijgen.
Zere been
Ad huurt een deel van het garagebedrijf van zijn vriend Ron Rodie, ook aan de Neerloopweg in Breda, en vestigt daar een motorverhuurbedrijf. Dat is tegen het zere been: als Ron hem niet de huur opzet, gaat zijn eigen bedrijf eraan. Ron: “Eerst kwam de wijkagent zomaar binnen. Wat nog nooit eerder was gebeurd. Volgens hem was er niks aan de hand, dit was ‘op observatiebasis, een routinecontrole.’ Er hangen in de straat camera’s, je kon zo nagaan dat hij alleen bij mij naar binnen was gekomen, nergens anders. Dat was dus geen algemene controle. Ik heb niks te verbergen, ik houd niet van oneerlijke mensen, dat heb ik gezegd. Toen kreeg ik te horen: ‘We komen ook voor Ad Haverkamp, we hebben gehoord dat bij hiernaast zit.’”
Waarschuwing
Die aap was uit de mouw. Er volgde een nieuw gesprek. Een ‘eerste waarschuwings- en integratiegesprek’, met de heren Spies en Bennekom van de recherche. Ron: “Ze zeiden: ‘Als je Ad Haverkamp binnenlaat, faciliteer je criminaliteit in Breda, en wij zitten niet te wachten op criminaliteit in Breda.’ Ik heb hier al 38 jaar gewerkt, ik zei: ‘Jullie gaan mij niet vertellen wat ik wel en niet mag, ik doe niks verkeerd, ik verhuur alleen een pand.’ Ze zeiden: ‘Je snapt toch wel dat dit crimineel geld is?’ Ik zei: ‘Ik boek alles, de Fiod is hier geweest, alles is perfect in orde. Wat is het probleem?’ Dat zou dan zijn ik geld witwas voor Ad Haverkamp en dat het van kwaad naar erger zou gaan. Ik laat me niet intimideren, ik heb zelf bij de Hells Angels gezeten, ik weet wel hoe het in elkaar steekt, ik weet wat mijn rechten en plichten zijn, ik weet dat dit niet kan in Nederland. Dat justitie je op deze manier niet mag intimideren.”
Het bedrijf van Ron wordt als een soort criminele hotspot bestempeld. Ron: “De politie komt drie, vier keer per dag langs. Dan schrijven ze alle kentekens op. Ze komen ook binnen: dan moet iedereen zich legitimeren. Er was iemand binnen die een boete open had staan. Zijn auto mocht pas van het terrein af als er betaald was, anders zouden ze hem in beslag nemen: “Dan rijden we de poort eruit.” Zo maak je een bedrijf kapot. Ze kunnen Ad blijkbaar al jaren niet te pakken krijgen. Of hij doet niks fout, of ze hebben de kennis niet. Hij probeert er echt iets leuks van te maken, maar hij krijgt de kans niet.”
Intimidatie
Niet alleen in zijn zakelijke bezigheden wordt Ad Haverkamp op de huid gezeten, ook privé zitten de instanties hem dicht op de huid. “Als ik in de stad ben en ze zien mij, houden ze mij aan, pakken ze mijn geld en telefoon af. Als ik in een café kom, is de eigenaar verplicht meteen de politie te bellen. Als ze dat niet doen, gaan ze daar moeilijk doen. Dan dreigen ze de vergunning in te trekken. Als er één minuut na sluitingstijd nog iemand binnen is, is dat een overtreding. Het is pure intimidatie.”
Ron Rodie: “Ik laat Ad niet vallen. Ik snap niet dat dit kan in Nederland. Of Ad wel of geen boef is, is niet mijn pakkie an. Ze maken het mij moeilijk mijn bedrijf te runnen. Vanaf juni tot nu is de omzet van 100 naar 20 procent. Mensen willen hier niet zijn als er politie is. Het gaat er alleen maar om dat meneer Depla zijn gelijk wil halen. Niemand durft iets te zeggen. Ik ben vijf weken bezig geweest om een afspraak te maken met iemand van de gemeente en justitie om te kijken wat er aan de hand is, maar ze verschuilen zich allemaal achter elkaar. Ze hanteren sinds enige tijd een stasi-wet: als ze een verdenking hebben van criminaliteit, zijn alle middelen geoorloofd en mogen ze een inval doen. Daar hoeft niet eens een officier van justitie bij aanwezig te zijn.”
Boot
De eerste keer dat Ad in aanvaring kwam met de Bredase autoriteiten was om een boot, in september 2017. Ad: “Een goede vriend van mij was stervende, aan een ziekte. Hij had een mooie boot. Die wilde hij graag voor zijn gezin behouden, dat die er nog plezier van zouden hebben. Ik heb de boot toen voor een relatief laag bedrag overgenomen en op naam gezet van mijn vriendin. Misschien heeft iemand een tip gegeven, hoe dan ook: ze kwamen bij mij om de boot in beslag te nemen en verbeurd te verklaren.”
Hij schakelde advocaat Erik Thomas in. “Die zaak loopt nog, maar er is geen dossier. Dit zie je nu veel in Brabant: wheelen-dealen: als je afstand doet van de boot, zijn wij er klaar mee. Dat maak ik dagelijks mee. Een officieel voorstel van het Openbaar Ministerie: afstand doen, dan komt het allemaal goed. Dan hebben ze zogenaamd crimineel geld afgeroomd, dat is goed voor de statistieken, daar scoren ze mee. En het verstoort het leven van mensen waar ze niet zo blij mee zijn. Maar Ad ging er niet mee akkoord. Dan gaan ze door met het onderzoek, in de tussentijd hoor je niks. Vervolgens gaat Ad – in hun ogen – de fout in met die motorclub, Kings Syndicate. Daar is wat publiciteit over, de gemeente krijgt er lucht van en dan treedt het zogenaamde ondermijningsprotocol in werking. De gemeente gaat kijken: wat zijn dat voor lui? En concludeert: die moeten weg.”
Ondermijning
Eer volgde een “ondermijningsgesprek”, met Bennekom als hoofd Criminele Zaken en Spies als hoofd recherche, met Ron en zijn medewerkers. Ron: “Ze kwamen ons de les lezen, over wat we wel en niet mochten, hoe we met Ad Haverkamp moesten omgaan. Dat hij een zware crimineel is, die niet welkom is in Breda. Ze waren bij de weduwe geweest, over de boot. Of ze niet was afgeperst door Ad. Die Spies en Bennekom zeiden tegen mij: ‘Voor dat geld hadden wij hem ook wel willen kopen.’ Bennekom zei dat hij er persoonlijk voor zou zorgen dat Ad werd verbannen uit Breda en anders zouden ze het mij heel moeilijk maken. Dat hebben ze gedaan.”
Eerst wordt gekeken of ze Ron op crimineel gebied kunnen aanpakken. Ron: “Dus niet, ik werk al 38 jaar lang keihard. Toen zijn ze gaan kijken of ze het mij bestuursrechtelijk lastig konden maken, met dit pand. Ik heb dit tien jaar geleden gekocht, als een leeg blok, een lege unit, van zeven meter hoog. Het was een soort modelpand van de makelaar. Een grote lege ruimte waar je zelf iets van kon maken. Ik heb er een verdieping in laten maken, om extra vloeroppervlak te creëren. Daar heb ik een kantine gemaakt, met allerlei spullen van motoren, een gezellig hoekje. Veel andere ondernemers die net zo’n pand als ik huurden, hebben dezelfde vloer als ik erin gemaakt, het hele industrieterrein hier zit vol met deze vloeren.
Dit artikel lees je gratis. Je kunt onderaan het artikel wel een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven publiceren
Ik krijg ineens een brief van de gemeente: binnen vier weken moet ik alles herstellen in de oorspronkelijk staat, zoals het was toen ik erin kwam. Met een dwangsom van 20.000 euro, en vervolgens 500 euro per dag. Ik heb gezegd: ‘Dan doe ik de deur dicht, ik heb een zakelijke schuld van 3 ton, dan laat ik me failliet verklaren, dan ga ik de schuldsanering in, ik ben er klaar mee.’ Dat was niet de bedoeling, ik moest anders reageren, zeiden ze. Ik word behandeld als crimineel. Wat ik niet ben. Wat mij het meeste steekt: ik heb een motorzaak, ik heb politieagenten als klant, maar nu wordt gezegd: als je voor een lid van een motorclub een motor repareert, dan faciliteer je criminaliteit. Ik mocht geen contant geld aannemen. De wet is: tot 25.000 euro hoef je dat niet melden. Het probleem is dat burgemeester Depla een soort haat heeft tegen alles wat met motoren en motorclubs te maken heeft. Hij heeft in Breda alles al stukgemaakt wat met motors te maken had. We hadden hier Belcrum Beach, een mooie Harley-dag, die heeft hij ook verboden. Ik vind het dieptriest. Ze zeggen tegen mij dat ik rustig moeten blijven, maar zij drijven iemand tot waanzin. Ik ben geen pater en geen mongool, ik weet wel wanneer je op moet houden. Ze spelen het niet eerlijk. Als ik me ergens tegen wil verweren, kun je nergens degene vinden die de opdracht heeft gegeven, ze verschuilen zich allemaal achter elkaar.”
Kastje
Erik Thomas: “We worden van het kastje naar de muur gestuurd. In het kader van de ondermijningspolitiek wordt er van alle kanten wordt aangevallen, maar niemand weet bij welk loket je moet zijn.” Thomas heeft een brief gestuurd aan hoofdofficier Charles van der Voort, in een poging de communicatie beter te laten verlopen. Hij verwachtte toen binnen afzienbare tijd met een aantal betrokkenen aan tafel te kunnen zitten. Thomas: “We hebben ook met agenten overleg gehad, maar zij bepalen niet wat er gebeurt. Je moet weten bij elk loket je moet zijn om je te verweren, maar daar krijg je geen eerlijke kans voor. Het lijkt of de verschillende instanties geen overzicht hebben, maar dat hebben ze wel. Nu komt het erop neer dat de burgemeester een bepaald onderbuikgevoel heeft, dat er allerlei maatregelen worden getroffen, maar dat er niets toetsbaar is en dat je je nergens tegen kunt verweren.” Dat gehoopte gesprek is er niet gekomen. Een paar weken later blijkt dat Charles van der Voort zijn functie binnen het Openbaar Ministerie ter beschikking stelt.
AD EN KLAAS BRUINSMA
Ad Haverkamp is in 1971 geboren in Dordrecht. Zijn ouders staan op de kermis en trekken het hele land door. In dat circuit groeit hij op. Vanaf zijn zestiende komt hij regelmatig in aanraking met de politie voor ‘kattekwaad’. Op zijn zestiende ‘leent’ hij de nieuwe auto van een buurman, om een nacht met een meisje door te zakken. De auto wordt in het water gedumpt. Rond 1990 leert hij de in 1991 geliquideerde Amsterdamse maffiabaas Klaas Bruinsma kennen, via zijn vriend André Brilleman. “Wat Bruinsma deed wilde ik ook: veel geld verdienen met drugs. Ik heb hem een paar keer ontmoet aan de bar in een gokhal op het Damrak in Amsterdam. Hij had een relatie met de vrouw die daar achter de bar werkte. We hebben een aantal keer samengewerkt: hij gaf hasj, ik verkocht het. Toen hij vroeg of ik bij hem wilde horen zei ik nee. Ik wilde het zelf doen, niet ergens bij horen.” Ad deed in die tijd veel aan vechtsport. Zo had hij André Brilleman leren kennen, bodyguard van de groep-Bruinsma. Liep het slecht mee af: die werd vermoord, in beton gegoten en in de Waal gegooid.
BIJNA DOODGEBLOED
In 2002 raakt Ad betrokken bij een schietpartij in een discotheek in Antwerpen. “Ik had een pilletje en wat drankjes op, niks aan de hand. Maar in die discotheek waren twee groeperingen die ruzie met elkaar hadden. Toen ik naar buiten de parkeerplaats op liep, liep die ruzie uit de hand. Er werd een schot gelost. Vlakbij was de politie bezig met een alcoholcontrole. Die hoorden het schot en kwamen erop af. Voor ik het wist zat ik midden in een schietpartij tussen de politie en die twee groepen. Ik probeerde zelf mijn wapen te pakken, maar terwijl ik die uit mijn broekriem pakte ging die af en schoot ik mezelf in mijn been. Daarna ben ik nog door vier kogels geraakt, allemaal politiekogels. Ik was al snel buiten bewustzijn. Ik had ook geen hartslag meer. Ik lag daar op die parkeerplaats dood te bloeden. Toen ik werd gereanimeerd door het ambulancepersoneel heeft de politie tegen hen gezegd: laat maar liggen, hij is dood. Ze wilden niet dat ik gereanimeerd zou worden. Dat is later bij de rechtbank mijn redding geweest, de rechter heeft dit heel zwaar gewogen, mijn straf viel lager uit en die politieagenten zijn geschorst.”
FRENCH CONNECTION
In 2005 wordt Ad gezien als een van de hoofverdachten van een drugstransport van 2600 kilo cocaïne vanuit Venezuela naar het Franse Marseille, in containers met mango’s. Politie en justitie in Frankrijk openen de jacht op alle kopstukken van de French Connection; een maand lang beheerst de zaak de Franse nieuwszenders. Als de andere verdachten al vastzitten, wordt Ad – die dan weer in Nederland woont – maandenlang in de gaten te houden. Pas wanneer hij een voet over de grens zet, wordt hij gearresteerd. De cocaïne is nooit gevonden, de mango’s wel. De politie verdacht Ad ervan ervoor te hebben gezorgd dat de cocaïne tijdig was verdwenen. Dat ontkent hij. Niettemin wordt hij na vier maanden in een Belgische gevangenis uitgeleverd aan Frankrijk. Het transport gaat met veel vertoon gepaard. Er hangt een helikopter boven het zwaarbewapende escort. In Frankrijk gaat de reis met de TGV, waarin drie coupés zijn gereserveerd voor hem en de gendarmerie. Gewapende agenten hangen uit busjes met mitrailleurs en Ad wordt een maand op de Franse televisie afgeschilderd als kopstuk van de French Connection.
Ondanks het ontbreken van hard bewijs wordt hij veroordeeld tot negen jaar cel. Vooral het feit dat hij op foto’s staat met verschillende kopstukken van de French Connection en de Napolitaanse maffia breekt hem op. Hij verblijft in verschillende gevangenissen in Frankrijk. In september 2008 zit hij in Bapaume, in Noord-Frankrijk. Ik heb geprobeerd hem daar een bezoek te brengen, maar na aanvankelijke toestemming wordt er van hogerhand ingegrepen en gaat de deur van de bezoekruimte toch niet open. Ad heeft nog wel kans gezien een Nederlandse vlag uit het raam van zijn cel te hangen, als teken van leven.
Aanvulling: kort na deze reportage wordt Ad aangehouden op verdenking van afpersing van een makelaar uit Dordrecht. Een recent bericht daarover staat hier
Waardeer dit artikel!
De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.