In december 2016 wordt zakenman Ronald Maurits (53) uit Doornspijk in Nunspeet ontvoerd. Wat zowel hij als de ontvoerders niet weten is dat de actie door een buurtbewoner is gefilmd en vrijwel meteen online is gezet. Anders was deze affaire nimmer aan het licht gekomen. Het gaat om een afpersing, maar hadden de daders wel de juiste persoon voor zich?
Schokkend: een van de verdachten blijkt de beruchte Kobus R. (67) te zijn, die nog niet zo heel lang op vrije voeten was. Hij vermoordde op 14 mei 2000 twee Haagse jongens. Voor de fun. De eis was levenslang, hij kwam er genadig af met 20 jaar.
In de eerste aflevering ging het over het verband met Bianca van der H. uit Oss. Zij is een van de verdachten. Ze werd, als enige, begin juni vrijgelaten. Haar connectie met een van de ontvoerders, de Brabantse kamper Patrick J., was haar opgebroken (zie hier)
In aflevering twee (zie hier) ging het over de ontvoering zelf: hoe de politie de daders én het slachtoffer op het spoor kwam en ’s avonds nog bezig is met het forensisch onderzoek in de woning van Ronald Maurits in Nunspeet, als de vrijgelaten gegijzelde aan de achterkant het erf op komt lopen en tot zijn verbazing al die politiemensen ziet.
In aflevering drie (zie hier) ondervraagt de politie Ronald Maurits over het hoe en waarom. Hij geeft geen toestemming geeft voor doorzoeking omdat hij er het nut niet van inziet: de politie is de hele dag al in zijn huis, hij vindt het “één grote poppenkast”. Volgens hem hebben de ontvoerders de verkeerde man voor zich gehad. Ze hebben zijn dochter bedreigd en gezegd dat als hij naar de politie zou gaan, ze zijn dochter dood zouden schieten. Hij was klemgereden en in een busje getrokken, hij dacht eerst dat het een arrestatieteam was. Er waren vier mannen. Ze droegen bivakmutsen. In de bus had hij de handboeien nog om, de bril en de muts nog op. Zijn benen en bovenlichaam werden in cellofaan gewikkeld, daarna werd zijn hoofd ingetaped. Ze zeiden dat hij dan minder geluid zou maken als hij in brand stond.
(vervolg)
“Als ze mij iets vroegen, trokken ze het tape weg.” De mannen gaan een paar keer de bus uit om te overleggen. Dat kon hij niet horen. Ook hoorde hij dan geen omgevingsgeluid.
Er werd hem gevraagd hoeveel bedrijven hij had en hoeveel kinderen en waar zijn dochter woonde. Als hij zou liegen, ging de brand erin. Hij kreeg een aantal keren een wapen tegen zijn hoofd gedrukt. Hij werd tussendoor besprenkeld met een plantenspuit. Hij rook een sterke lucht. Geen benzine. Hij werd over zijn benen, zijn haar en zijn gezicht gespoten. Toen zeiden ze: “We zullen je laten gaan, maar als je naar de politie gaat dan vermoorden we eerst je dochter en dan jou.”
Hij werd van de stoel gehaald en op de grond gelegd. Ze gingen weer rijden. Na ongeveer een kwartier moest hij de bus uit. Ze deden hem de handboeien en de folie af en haalden hem met twee man uit de bus. Hij kon zelf de tape en de muts verwijderen. Hij zag dat hij in een witte bus was vervoerd. Hij moest op zijn buik op de grond gaan liggen. Er ging iemand op hem staan. Toen moest hij op zijn rug gaan liggen, zijn armen naar voren doen en toen werden zijn handen voor zijn lichaam getaped. Vervolgens vertrokken de mannen.
Als hij om zich heen kijkt, ziet hij dat hij in de buurt van een begraafplaats is. In Drunen. Het is pas 15.40 uur. Hij gaat lopen. Bij een cafetaria gaat hij wat eten. Ze hebben zijn geld en bankpasjes niet afgepakt. Hij vraagt om een taxi, maar dat gaat minstens een uur duren, hij gaat lopend verder in de hoop een station te vinden. Op de Stationsweg ziet hij een bushalte. Hij neemt de bus naar Den Bosch-Centraal. Om 16.23 uur stapt hij op de trein naar Utrecht en stapt daar over op de trein naar Amersfoort. Met de taxi gaat hij naar een vriend, Nico Nieuwenhuis. Daar is hij rond zes uur.
Hij vertelt Nico in grote lijnen wat er is gebeurd. Nico brengt hem dan naar huis. Hij vertelt dat hij de politie niet heeft gebeld omdat er gedreigd is zijn dochter te vermoorden, hij wil eerst met Claudia overleggen. De overvallers hadden gezegd dat zijn auto bij de laatste afrit voor Nijkerk van de A28 zou staan, maar daar treffen ze hem niet aan. Daarna zijn ze doorgereden naar Doornspijk. Hij had weinig meer bij zich: alles was hem afgepakt, behalve zijn geld en twee bankpassen. Die avond vertelt hij aan de politie kort wat er is gebeurd.
In het weekend kan iedereen even tot rust komen, op dinsdag 6 december wordt hij opnieuw gehoord als getuige, voor wat aanvullende informatie. Hij vertelt dat hij zijn dochter niet had benaderd. Hij heeft niet wekelijks contact met haar, hij is niet betrokken bij haar opvoeding, hij wilde geen onrust zaaien met deze poppenkast.
Tijdens de autorit stond er eerst een jerrycan bij zijn voeten; die werd later verplaatst. Toen ze de eerste keer stilstonden vroeg hij of ze het bureau in konden en of de handboeien losser konden, of af, maar hij moest zijn bek houden, ze wachtten op ondersteuning. Verder worden er wat onbelangrijke details besproken.
Op 12 december wordt hij opnieuw gehoord. Hij vertelt nu dat hij die vrijdag om elf uur een afspraak had in Amsterdam. Hij weet niet wie daarvan op de hoogte waren, maar hij vertrekt bijna elke dag ongeveer om dezelfde tijd.
Over zijn werkzaamheden vertelt hij dat hij klein onroerend goed doet; in het verleden verdiende hij geld met honden. In zijn woning is een Samsung telefoon aangetroffen. Hij zegt dat hij die aan half jaar geleden had gekocht omdat was verteld dat je ermee naar Australië kon bellen. Hij weet niets van de Spaanse simkaart die erin zit.
Op 10 januari wordt hij opnieuw gehoord. Dit keer vertelt hij dat de afspraak in Amsterdam om elf uur was met een autobedrijf. Hij is nog dag en nacht met de zaak bezig en vraagt zich ook af waarom hij is vrijgelaten. Misschien omdat de ontvoerders het filmpje in internet hadden gezien? Het is voor hem uit de lucht komen vallen.
Op 2 februari wordt hij weer gehoord, dit keer over details over de auto waarin hij was vervoerd en de ontvoerders. Hij heeft minimaal drie stemmen gehoord, in de loods was er duidelijk één leider die de opdrachten gaf. Hij denkt dat het een wat zuidelijk accent was, vermoedelijk een kamper.
Hij heeft een goede vriend, Robbie, een Hindoestaanse Surinamer uit Den Haag, geld geleend voor diens bedrijf, ook een beetje als investering. Dat is begonnen in 2007. Afgesproken was dat als het op terugbetalen aankwam, hij zou kijken of het voor hem interessant was om in te staopen of dat hij met een goed rendement uit zou laten betalen. In dat kader had hij een hypothecaire inschrijving op een pand gedaan, waarvan hij 125.000 terug ontvangen. Er staat nog 200.000 open. Robbie heeft een kantoor en een restaurant in Dubai en in Singapore een kantoor. Hij heeft een legaal bedrijf, dat voorzover bekend nooit betrokken is geweest bij criminele activiteiten en waar ook geen onderzoek naar loopt. Er worden spullen in Rotterdam aangevoerd en daar verpakt en verzonden. Robbie heeft ook grond in India, maar daar weet Ronald verder niets van. De kinderen van Robbie zijn netjes opgevoed. Robbie is een nette vent, hij is religieus opgevoed en heeft normen en waarden. Ronald kent geen zakenpartners van Robbie.
(wordt vervolgd)