Op woensdagmiddag 22 november wordt zakenman Marcel van Hout (51) dood aangetroffen in zijn villa in het Belgische Neerpelt, dichtbij Valkenswaard. Er wordt al gauw een verband gelegd met andere moorden op Nederlanders uit deze villawijk, maar vooralsnog lijkt dat onterecht. De anderen waren zonder uitzondering beruchte criminelen waarbij het motief min of meer duidelijk is. Ze werden ook allemaal buiten Neerpelt geliquideerd.
Als je bij Valkenswaard een sluiproute neemt is het van de grens maar een paar kilometer meer naar de Grote Heide in Neerpelt, de villawijk waar veel rijke Nederlanders hun luxueuze onderkomens hebben. Ze worden vaak geassocieerd met criminaliteit en zwart geld, maar het merendeel bestaat uit belastingontwijkers. Mensen met een bedrijf in Nederland. In België is het relatief goedkoop wonen. Ook Marcel van Hout uit Eindhoven woonde er al jaren. De laatste anderhalf jaar alleen. Hij had enkele langdurige relaties, maar had zelf geen kinderen. Zijn laatste vriendin woonde nog in een van de villa’s in Neerpelt.
Wat het motief ook geweest is voor de moord op hem, het staat vast dat hij zich voor het geld niet in het criminele milieu had hoeven begeven. Hij had het bedrijf Universal BV in het Son en Breugel, net boven Eindhoven, van zijn vader overgenomen en uitgebouwd. De onderneming handelt in benodigdheden voor de bouw, zoals steigermaterieel, bouwhekken en bouwliften. Het materiaal wordt verhuurd voor tal van grote bouwprojecten in heel Nederland, voor de grootste aannemers. Een lucratieve business: steigers worden bijvoorbeeld in vijf jaar afgeschreven in de boekhouding, maar ze gaan veel langer mee: het is vrijwel onverwoestbaar.
Tijdens de crisis in de bouw ging het ook bij hem wel iets minder dan anders, maar hij had meer dan genoeg geld om ruim van te leven. Hij hield van mooie auto’s, daar gaf hij geld aan uit. Hij had een villa in Marbella, die al een tijdje te koop stond, maar op financieel gebied hoefde hij zich nergens zorgen over te maken. En voor zover bekend bij zijn vrienden: ook niet op andere gebieden. Hij had niet heel veel vrienden, maar die hij had, omschrijven hem als een ontzettend aardige, sympathieke vent die altijd voor hen klaarstond en op wie je bij nacht en ontij een beroep kon doen. Ook een week na de moord is er niemand die ook maar een idee heeft van wie het op hem gemunt kan hebben.
Wat is er gebeurd?
Vermoedelijk is Marcel op dinsdag zoals gebruikelijk in de avond naar huis gekomen. Overdag op de zaak, in Son en Breugel, daarna – al dan niet met een tussenstop – naar huis. Daar is verder nog niets over bekend. Zijn gebruikelijke patroon: hek van de villa open, naar binnen rijden en achter de woning, bij de ingang van de keuken, de auto parkeren.
Overdag had hij een pak aan, zodra hij thuis was verwisselde hij dat voor een joggingpak. Dat maakt het onwaarschijnlijk dat een overvaller of indringer hem meteen is gevolgd na het binnenrijden. Toen hij op woensdagmiddag, bijna een dag later, werd gevonden, bleek dat hij zijn joggingpak al droeg. Hij moet dus al even thuis zijn geweest toen er al dan niet onverwacht bezoek kwam.
Het is – zoals bij iedereen in deze buurt – nagenoeg ondenkbaar dat hij ’s avonds de deur open heeft gedaan voor een onbekende. Of iemand moet hem toch achterna zijn gegaan toen het hek openging en een tijdje hebben gewacht, of op een andere manier zijn binnengedrongen, wellicht ook buiten het zicht van de prominent aanwezige beveiligingscamera’s. De andere mogelijkheid: de dader was een bekende. Dat laatste ligt het meest voor de hand. Er kan – zonder dat anderen daarvan wisten – een conflict zijn geweest. Over geld, of wat dan ook. Afpersing? Duidelijk is wel dat diegene met kwade bedoelingen was gekomen: Marcel is doodgeschoten met een kogel in zijn hoofd en in zijn lichaam. Zelfmoord is dus ook uitgesloten.
Hij heeft bijna een dag dood in de keuken gelegen. Toen hij op woensdagmorgen niet op zijn werk verscheen, werden vrienden en bekenden gebeld. Of ze wisten waar Marcel bleef, het was niks voor hem om zonder bericht niet op te dagen. Aan het eind van de middag waren er vrijwel tegelijkertijd wat mensen die gebeld waren en die een kijkje gingen nemen. Een vriend, een buurman, de ex-vriendin. De vriendin ging als eerste alleen naar binnen. Ze kwam meteen terug, totaal overstuur. De buurman liep even naar binnen en constateerde dat het slachtoffer in een plas bloed in de keuken lag. Vervolgens werd de politie gebeld en begon het onderzoek. Daarover is verder nog niets bekendgemaakt. Is er iets te zien op de bewakingsbeelden, of heeft de dader ervoor gezorgd buiten beeld te blijven, of de beelden gewist?
In de media werd meteen verband gelegd met de liquidaties van andere Nederlandse bewoners van deze ‘criminele enclave’, en er bleken wel een paar raakvlakken in het verleden. Zo had Marcel van Hout in een ver verleden weleens wat geïnvesteerd in onroerend goed, waarbij het ging om panden die ook op naam stonden of hadden gestaan van Marco Eijk. En hij heeft enige tijd een kledingbedrijf gehad dat van Aran de Jong was geweest, de drugshandelaar uit Eindhoven die in november 2012 werd geliquideerd. Maar dit ging alleen om onroerend-goed en zakelijke activiteiten waar van zijn kant geen illegale praktijken aan te pas waren gekomen. De kans dat een schim uit dit verleden ten grondslag ligt aan wat er nu is gebeurd, is volgens iedereen die hem kent te verwaarlozen.
Maar wat dan wel? Het antwoord ligt misschien bij de Belgische politie, maar wanneer daar meer over bekend wordt is moeilijk te zeggen.
Er zijn vrijwel geen foto’s van Marcel van Hout in omloop. Een van de zeldzame keren dat hij in beeld is, is als een van zijn auto’s wordt gevolgd op de website autogespot. Op deze foto rijdt hij in Düsseldorf.
SAM, MARCO, ROBERT, JOHN EN MARCEL
Sinds 2000 is Marcel van Hout de vijfde Nederlandse bewoner uit Neerpelt die wordt vermoord, maar hij is wel de eerste die in zijn eigen huis wordt aangevallen. De eerste was Sam Klepper, in oktober 2000. Hij werd op het Gelderlandplein in Amsterdam geliquideerd. Klepper was samen met zijn compagnon John Mieremet in België gaan wonen toen in Nederland hen de grond wat te heet onder de voeten was geworden. Klepper en Mieremet hadden na de dood van Klaas Bruinsma (in juni 1991) de activiteiten van hun grote baas voortgezet, maar waren in tal van gewapende conflicten verzeild geraakt. In Neerpelt voelden ze zich betrekkelijk veilig. Mieremet werd in november 2005 in Thailand geliquideerd. Daar voelde hij zich veilig. Als hij bij vriendin Ria in Neerpelt vertoefde, was hij altijd erg op zijn hoede. Hij reed altijd hard, was altijd bang voor achtervolgers en scheurde met een noodgang zijn garage binnen.
Een wat minder bekende uit het rijtje is Roberts Sengers (40), die in september 2004 bij een restaurant in Esbeek – bij Hilvarenbeek – werd vermoord. De Eindhovenaar was jarenlang bevriend met bekende Amsterdamse onderwereldfiguren en was in de jaren tachtig en negentig veroordeeld voor zware misdrijven. Op woensdag 8 september werd hij rond negen uur ’s avonds doodgeschoten op een parkeerplaats. Hij werd zittend achter het stuur van zijn Mercedes cabriolet getroffen door kogels die door de portierruit waren afgevuurd. Volgens getuigen zat de dader op een motor. De in Zuid-Afrika geboren Sengers pleegde begin jaren negentig samen met een broer en een neef een gewapende overval op een geldloper in Roosendaal, waarbij een miljoen gulden werd buitgemaakt. Sinds 2000 woonde hij met zijn gezin in een kapitale villa in Neerpelt. Officieel handelde hij in onroerend goed, hij had in België geen strafblad en het is nog altijd onduidelijk uit welke hoek het motief voor de moord op hem is gekomen.
MARCO EIJK: BIJ DE GRENS OPGEWACHT
“Er is een Ford Focus gezien met een dood manspersoon ernaast. Ze denken dat het Marco is.” Zo komt het bericht over de dood van Marco Eijk (47) binnen bij zijn vrienden. Het duurde even voor de identiteit van het slachtoffer bekend raakte: officieel was Eijk voortvluchtig. Hij maakte gebruik van een andere identiteit.
Het is maandagmorgen 5 april 2004. Marco Eijk rijdt voor de laatste keer in zijn leven van zijn huis aan de Lijsterdreef in het Belgische Neerpelt naar Nederland. Hij is rond half negen vertrokken en waarschijnlijk op weg naar Rotterdam waar hij bezig is met een verbouwing. De in Delft geboren Eijk is dan al bijna vier jaar voortvluchtig. In april 2000 was hij voor een XTC-zaak in hoger beroep veroordeeld tot acht jaar, maar kort daarvoor was zijn voorlopige hechtenis geschorst. Vanaf dat moment maakte de politie jacht op hem.
Eijk woont in april net over de grens in Neerpelt waar hij de voormalige villa van de in oktober 2000 in Amsterdam geliquideerde Sam Klepper heeft aangekocht. Eijk, goed bevriend met Klepper, had wel oren naar de met veel paars ingerichte villa. Eerst volgde er een goed gesprek met Willem Holleeder die de belangen behartigde van de erven Klepper. Het pand moest vier miljoen gulden opbrengen. Was op zich geen probleem, maar Eijk kon het huis niet op zijn naam hebben. Er werd een ingewikkelde constructie met een overzeese firma bedacht om het er op papier goed uit te laten zien. Opgezet door de steenrijke schoonvader van Edgar van Lent, een kompaan van John Mieremet, die in het aanpalende Achel woonde en in het vastgoed zat.
In april 2004 woont Eijk samen met vriendin Dyonne en hun dan tweejarige dochtertje Cheyenne in de villa in Neerpelt. Als je van daar naar Nederland rijdt volg je wat smalle weggetjes door het grensgebied. Mensen die er goed bekend zijn nemen een sluiproute die via de Schafterweg loopt. Achteraf zijn er getuigen die de laatste tien dagen een jeep hebben zien staan op het kruispunt aan de Schafterweg, met twee Marokkaans uitziende mannen. Op zondagavond is Eijk er nog met Dyonne langs gereden en hebben ze de jeep ook gezien. “Wat moet die daar nou?” zeggen ze. Eijk voelt zich niet bedreigd. Hij is altijd wel op zijn hoede, maar rijdt niet in een gepantserde auto en neemt altijd dezelfde route naar Nederland.
Waarschijnlijk hebben de mannen in de jeep rechts op het kruispunt staan wachten. Als Eijk eraan komt ramt de jeep de tegemoetkomende Ford Focus in de flank, aan de passagierskant. De auto schiet een eindje door en belandt net over het kruispunt rechts in de berm. Eijk zelf wellicht ook. Hij opent het portier en stapt uit. Hij wordt meteen van dichtbij onder vuur genomen, blijkt uit het schot in zijn linkerbil en in het linkerportier. Hij probeert zich in veiligheid te brengen door weer in de auto te stappen en er razendsnel aan de andere kant uit te klimmen. Maar daar wordt hij opgewacht door de schutter met een hele serie schoten en sterft in de berm. De jeep wordt in brand gestoken, de kentekenplaten worden meegenomen. Een boer die in een weiland aan het werk is ziet de twee mannen rustig naar een Porsche lopen die een eindje verderop staat geparkeerd. De Porsche wordt, ook uitgebrand, in Oirschot teruggevonden.
Voor het grote publiek is Marco Eijk op dat moment nog een tamelijk onbekende, in het milieu is ‘de groep Eijk’ sinds de jaren tachtig al een begrip. Eijk deed zaken met allebei bekende ‘grote jongens’: Klaas Bruinsma, Peter van D. uit Brunssum, Piet S. uit Den Haag. Hij werd verschillende keren veroordeeld voor drugshandel en in de periode voor zijn dood speelden er verschillende conflicten met zakenpartners. Zodanig ernstig dat hij vanaf december 2003 enige tijd onderdook op Aruba. Uit welke hoek de aanslag op hem is gekomen, is nooit duidelijk geworden.